بدانستم من این دم راه خود را

از آن گشتم بعالم مست و شیدا

بدان خود را که این هفده کتب را

نهادم بر طریق علم اسما

ترا دانا رهاند از بدیها

مکن خود را چو شیخ بدتورسوا

چو بد اصلی ندانی اصل خود را

ترا کی باشد اندر کوی ما جا

ز بهر عارفان دارم کتبها

که گویندم دعا در صبح اعلا

ولیکن هر که صالح نیست چون ما

ندارد او میان اولیا جا

ز آدم نور عرفان گشت پیدا

ولی در پرده پنهان بود آنجا

خداوندا ازین جمله خطرها

نگهداری تو درویشان دین را

بیا از علم معنی پرس ما را

اگرداری بحال خویش پروا

ز یک جوهر پدید آورد اشیا

ز بود خویش پنهانست و پیدا

حقیقت نیست جز ذات تو اینجا

شدستم عقل در ذات تو شیدا

زهی دیدار من دیدار یکتا

منم پنهان ز عشق خویش و پیدا

منم آن جوهر اسرار پیدا

که بنمایم در این بازار خود را

سبو چون افتد اندر عین دریا

کند از آب دریا بانگ و غوغا

طفیل تو همه کردیم پیدا

ز نور تست در تو جمله اشیا

بداد آنجا بجمله دلخوشی را

بِراند از سدره و بر شد ببالا

براندازی حجاب جمله اشیاء

ز پنهانی شوی در دوست پیدا

تو قدر خود نمیدانی که اشیاء

درون تست پنهانی و پیدا

توئی جرجیس زنده گشته اینجا

رخ جانان بدیده کل هویدا

ز قول شرع مُردم من ز دنیا

شدم پیوسته من با عین عقبی