امیرالمؤمنین دانای سرها

امیرالمؤمنین از جان هویدا

ز بعد این کتب خوان سه کتب را

که تا گردد وجودت خود مصفّا

بگفتا ای برادر تو خرم را

دمی از بهر حق میدار اینجا

ز من بشنو که گویم حال خود را

بدرد آید دل تو بر من اینجا

بگفتا دیدم ایندم یک بُزک را

یکی شخصی همی بردش بد آنجا

جواهرهای او سازم نگین‌ها

کنم بر تاج او پرچین بیک جا

بگفتا من مؤذن باشم اینجا

در این مسجد همی خوانم من اسما

دگر گفتا لباس و جامه‌اش را

برم تا خود بگردد مست و شیدا

بیاری توام باشد مددها

که خلق نیک داری روی زیبا

کشید از تن تمام جامه‌اش را

درون چاه شد عیّار رعنا

ز بهر فرش اقدامت ورقها

میان آب ماهی کرد پیدا

به قهر خود همه افلاک اعلا

بگرداند بمثل آسیاها

دگر گویند کوه قاف اعلا

در آن سیمرغ باشد مرغ زیبا

دگر در این جهان هفت است دریا

در اجسامت بمثل اوست برپا

بدان خود را و واقف شو ز سرها

که سر باشد رفیق مرد دانا

بگویم با تو حال دین و تقوا

اگرداری دمی با من مدارا

بدانش خود کلید علم معنا

بدانش خود تونور روح عیسی

بدان خود را و خسرو دان تو معنا

الهی نامه گفتست این معمّا

دریغا و دریغا و دریغا

که کردی خویش را در دین تو رسوا

بیا ای دوست بنشین باهم آنجا

میفکن این چنین روزی بفردا