سزد گر بری بنده‌ای را گلو

که آید خداوندیش آرزو

جهان دیدگان را بنادیدگان

نکردند یکسان پسندیدگان

گر یار مرا نخواند و با خود ننشاند

وز درویشی مرا چنین خوار بماند

معذورست او که خالق هر دو جهان

درویشان را بخانهٔ خویش نخواند

ما را صنما بدی همی پیش آری

وز ما تو چرا امید نیکی داری

رو رو جانا غلط همی پنداری

گندم نتوان درود چون جو کاری

تا بدآنجا رسید دانش من

که بدانم همی که نادانم

سبحان الله درین جوانی و هوس

روز و شبم اندیشه همین بودی بس

کاندر پیری ز من بباید کس را

خود پیر شدم مرا نبایست از کس

مرگ به پیری و جوانیستی

پیر بمردی و جوان زیستی

گفتم که در سرای زنجیری کن

با من بنشین و بر دلم میری کن

گفتا که سپید هات را قیری کن

سودا چه پزی‌؟ پیر شدی پیری کن

چون بوق زدن باشد، در وقت هزیمت

مردی که جوانی کند اندر گهِ پیری

گر بر سر ماه نهی پایهٔ تخت

ور همچو سلیمان شوی از دولت و بخت

چون عمر تو پخته گشت بربندی رخت

کان میوه که پخته شد بیفتد ز درخت

سلطان جهان در کف پیری شده عاجز

تدبیر شدن کن تو که چون شست درآمد

روزت به نماز دگر آمد به همه حال

شب زود درآید که نماز دگر آمد

اگر کنم گله از وی عجب مدار از من

که وی بلای من است و گله‌ای بود ز بلا

آوخ گلهٔ پیری پیش که کنم من

کاین درد مرا دارو جز تو به‌دگر نیست

ای پیر بیا تا گله هم با تو کنم من

زیرا که جوانان را زین حال خبر نیست

که پازهر زهر‌ست که‌افزون شود

کز اندازهٔ خویش بیرون شود

اگر دوست مهمان بود یا نه دوست

شب و روز تیمار مهمان نکوست

این آتش عشق تو خوش است ای دلکش

هرگز دیدی آتش سوزندهٔ خوش

هر آدمی‌یی که حی ناطق باشد

باید که چو عذرا و چو وامق باشد

هر کاو نه چنین بود منافق باشد

مردم نبود هر که نه عاشق باشد

ای وای منا گر تو به چشم همه کس‌ها

زین گونه نمایی که به چشم من درویش

هر چند به جفا پشت مرا دادی خم

من مهر تو در دلم نگردانم کم

از تو به جفا نبرم ای شهره صنم

تو خفته و بر خفته نرانند قلم

سی دشمن بشر تو داری رمونه

نهراسم و رمیر کهون وردونه

چنین گنه دونا که: بوین هرزونه

بگور خته نخسه آنکس بخونه}