بر درگه او ز گنج و گوهر مطلب

از دوست بغیر دوست دیگر مطلب

بر دولت دنیوی بقانیست ترا

جز دولت اخروی از این در مطلب

خواهی که سخن ز جان آگه شنوی

اسرار نهانی شهنشه شنوی

گم گرد ز خویش تا که از هستی خویش

بی خود همگی انی اناالله شنوی

در راه خدا دو کعبه آمد منزل

یک کعبه صورتست و یک کعبه دل

تا بتوانی زیارت دلها کن

بهتر ز هزار کعبه باشد یک دل

مقصود دل و مراد جانی عشق است

سرمایه عمر و زندگانی عشق است

آن عشق بود کز بقا یافت خضر

یعنی که حیات جاودانی عشق است

توحید به عرف عارف صاحب سیر

تخلیص دل از توجه اوست به غیر

رمزی ز مقامات نهایات طیور

گفتم به تو گر فهم کنی منطق طیر

خواست تا صورت خود را بنماید معشوق

خیمه در معرکه آب و گل آدم زد

مرد ره حق سخن محقق گوید

از هر که جز اوست ترک مطلق گوید

در راه حقش اگر دو صد پاره کنند

هر پاره از او دو صد انالحق گوید

این مرتبه را بلند و پستی نبود

خود بینی و خویشتن پرستی نبود

در هر قدمش زینست بینی اثری

جائی برسی که نام هستی نبود

سرمایه طاعت الهی دین است

داروی درون پرگناهی دین است

پیرایه فقیر و پادشاهی دین است

القصه ره نجات خواهی دین است

گرنیکی خویشتن بدل میخواهی

ور خیر جزای هر عمل می خواهی

در طاعت حق بکوش و با صبر بساز

گر فیض جمال لم یزل می خواهی

بر توسن دهر اگر سواری هی زن

رام ار نشود فرود آی و پی زن

هر چند بهر دو دست داری سر او

بگذار ز دست و پشت پا بروی زن

اینجا چو رسی متاع دل کن به گرو

هر چیز که رودهد به جانش به گرو

مردانه ز جان بگذر و بی سر می رو

کاینجا دو هزار جان نیرزد بدوجو