زن بد در سرای مرد نکو

هم در این عالم است دوزخ او

زینهار از قرین بد زنهار

وَ قِنا رَبَنا عذابَ النّار

شنیدم گوسپندی را بزرگی

رهانید از دهان و دست گرگی

شبانگه کارد در حلقش بمالید

روان گوسپند از وی بنالید

که از چنگال گرگم در ربودی

[...]

پای در زنجیر پیش دوستان

به که با بیگانگان در بوستان

ای گرفتار پایبند عیال

دیگر آسودگی مبند خیال

غم فرزند و نان و جامه و قوت

بازت آرد ز سیر در ملکوت

همه روز اتفاق می‌سازم

[...]

گل سرخش چو عارض خوبان

سنبلش همچو زلف محبوبان

همچنان از نهیب برد عجوز

شیر ناخورده طفل دایه هنوز

ازین مه پاره‌ای عابد فریبی

ملائک صورتی طاووس زیبی

که بعد از دیدنش صورت نبندد

وجود پارسایان را شکیبی

هَلکَ الناسُ حَولَهُ عطشاً

وَ هْوَ ساقٍ یَری وَ لا یَسقی

دیده از دیدنش نگشتی سیر

همچنان کز فرات مستسقی

در سر کار تو کردم دل و دین با همه دانش

مرغ زیرک به حقیقت منم امروز و تو دامی

هر که هست از فقیه و پیر و مرید

وز زبان آوران پاک نفس

چون به دنیای دون فرود آید

به عسل در بماند پای مگس

خاتون خوب صورت پاکیزه روی را

نقش و نگار و خاتم پیروزه گو مباش

درویش نیک سیرت پاکیزه خوی را

نان رباط و لقمه دریوزه گو مباش

تا مرا هست و دیگرم باید

گر نخوانند زاهدم شاید

زاهد که درم گرفت و دینار

زاهدتر از او یکی به دست آر

نان از برای کنج عبادت گرفته‌اند

صاحبدلان نه کنج عبادت برای نان

من گرسنه در برابرم سفره نان

همچون عزبم بر در حمام زنان

کوفته بر سفره من گو مباش

گُرْسِنه را نان تهی کوفته است

گر گدا پیشرو لشکر اسلام بود

کافر از بیم توقع برود تا در چین

ترک دنیا به مردم آموزند

خویشتن سیم و غلّه اندوزند

عالمی را که گفت باشد و بس

هر چه گوید نگیرد اندر کس

عالم آن کس بود که بد نکند

[...]

عالم که کامرانی و تن پروری کند

او خویشتن گم است که را رهبری کند

گفت عالم به گوش جان بشنو

ور نماند به گفتنش کردار

باطل است آنچه مدّعی گوید

خفته را خفته کی کند بیدار

مرد باید که گیرد اندر گوش

[...]

صاحبدلی به مدرسه آمد ز خانقاه

بشکست عهد صحبت اهل طریق را

گفتم میان عالم و عابد چه فرق بود

تا اختیار کردی از آن این فریق را

گفت آن گلیم خویش بدر می‌برد ز موج

[...]