روانش خرد بود و تن جان پاک

تو گوئی که بهره ندارد ز خاک

رخش همچو باغی در اردیبهشت

ببالایِ او سرو دهقان نکشت

کرا در پسِ پرده دختر بود

اگر تاج دارد، بد اختر بود

خو پذیرست نفسِ انسانی

آنچنان گردد او که گردانی

جهان را چه سازی که خود ساختست

جهاندار ازین کار پرداختست

ز روزِ گذر کردن، اندیشه کن

پرستیدنِ دادگر پیشه کن

این عمرِ گذشته در حساب که نهم ؟

آخر بچه‌کار بوده‌ام چندین سال ؟