بزمی است که اهل دل چنین جا باشد

کز هشت درش بهشت پیدا باشد

وین طرفه که هر که بایدش لعل مذاب

با کشتی می بر لب دریا باشد

آنرا که سر و دل ملامت باشد

پیوسته کشنده‌ی غرامت باشد

با خویش کجا رسی به مقصد، هیهات!

از خود بدر آمدن قیامت باشد

از دوست مرا وانگری بس باشد

وز گوشه‌ی چشمش نظری بس باشد

از منزل کثرتم به وحدت بردن

بسیار نگویم قدری بس باشد

یک نکته گر از لفظ مقدس باشد

با من به از آنک با همه کس باشد

چندانک بگوید به اشارت که هنوز

بر هم زدی هم به همین بس باشد

پیوند حقیقی کشش جان باشد

نه وصل عنان گیر، نه هجران باشد

گر شخص به من نماید انجاگو باش

جان می‌باید که پیش جانان باشد

می آینه‌ی خاطر رخشان باشد

جانست وز جان چه خوش‌ترست آن باشد

دانی که کجا بود چنین جان پرور

در خدمت اتسزبن طوغان باشد

بارم که به خُلق و خَلق نیکو باشد

آرام و قرار دل من او باشد

کان دهنش هست پر از لؤلؤتر

کان دید کسی که پر زلؤلؤ باشد

با ما نه جهنم و نه مینو باشد

نی بر غلطم که هر دو نیکو باشد

اینجا که منم کس نبود الا من

آنجا دگری نیست همه او باشد

کُنجی که درو گنج الهی باشد

هر چیز کزان گنج بخواهی باشد

درویش که درویش بود سلطانست

در فقر کمال پادشاهی باشد

روزی که مرا از تو جدایی باشد

از چرخ نشان بی وفایی باشد

تاریک شود همه جهان بر چشمم

بی نور مرا چه روشنایی باشد

کی همچو تو مریم آستینی باشد

ممکن نه که در هیچ زمینی باشند

هر گه که تو چین از آستین باز کنی

در هر چینی خراج چینی باشند

بر من به سر از عمر چنین خواهد شد

بس خون که ز دیده بر زمین خواهد شد

با ما سخن از دنیی و دین می‌گویند

نه آن به حجاب ما نه این خواهد شد

ای عقل چرا زبون دل باید شد

مفتون بت چین و چگل باید شد

آن روز مرا بزیر ژل باید شد

کز روی محققان خجل باید شد

می‌ترسم از آن خط که جهان در تو کشد

تیر فلک از حد کمان در تو کشد

گر هیچ سیه کاری زشتت روزی

بر روی افتد خلق زبان در تو کشد

ای دل سر و کارت ار چه بی‌سامان شد

با یار ز انصاف برون نتوان شد

ابرست رقیب و مه نو روی جیب

چون ابر برآمد مه نو پنهان شد

این ره روشن مرا ز انفاس تو شد

وین بی‌خبری در سرم از کاس تو شد

در گوش دلم ز حقه ستر انام

درّیست که آن سفته به الماس تو شد

می ده که ز جانم رمقی بیش نماند

صبرم ز دل مصلحت اندیش نماند

حیض همه روزه داشت زان شد مستور

وز دختر رز هیچ که عذر پیش نماند

آن به که ز روزگار نیکی ماند

کز بد همه زشت و مرده ریگی ماند

با اهل صفا پیاله از دست منه

تا در خم روزگار سیکی ماند

دروازه‌ی روزگار اگر بربندند

و اجزای زمین به آسمان بربندند

برمی‌دهد از مهر زمین دل من

تا روز اجل که آیم از سر بندند

در حلقه عشق هر که را جا کردند

دل فارغش از معاد و مبدا کردند

تو دیده نداری که بینی گرنه

سرّیست که بر دو کون پیدا کردند