همچو معشوقی که بر عاشق به ناز

مهر می‌ورزید اینت ای دلنواز

تا اگر عشقت بود باری مجاز

هم به حق آن عشق گردانند باز

از حدیث مرد نادان یافت باز

کآمد از پیش سپهبد بر مجاز

طالش اندر پشت از آن راه دراز

پیش او سنگی دگر آورده باز

مهربان زیدی براری دلنواز

نام لیلی به مجنون برده باز

قصه مستغرقی در حرص و آز

بشنو از من تا بگویم با تو باز

شیر مردان اندرین دیر مجاز

دست همت بگسلانند از نیاز

باز می نشناختم شیب از فراز

مشرق از مغرب که میدانست باز

منزلی چند دگر کردیم ساز

تا رسیدن خوش خوش اندر شیر و یاز

چون همی دانی که راه حرص و آز

مرد مستغرق کند بر خود دراز

گر ز دل وز دیده خواهم گفت باز

این حکایت قصه ای گردد دراز

همچو را هم قصه می‌گردد دراز

یک یکی از یاران نیارم گفت باز

جهان را به دیدار او اهتزاز

به رویش خداوند را چشم باز

دو شِش باب کردم برین باغ باز

به جوینده بر ره نکردم دراز

تو گویی عنایت گرفتست باز

کنی سرگرانی به خشم و به ناز

شنیدی که در عزّ و اقبال و ناز

فرامش نشد پوستین بر ایاز

به یک ساله خدمت چنین بر مناز

به زودی برندت به سر رشته باز

غلام هنرمند زیرک ایاز

که بودی بدو چشم محمود باز

بپرسید ازو شاه گردن فراز

در آورد سر بی توقّف ایاز

بدان بی نیازی جز از بی نیاز

به عزّی که بر خلق دارد ز ناز