لبش چون غنچه بشکفته باشد

که گفتارم دگر ناگفته باشد

کسی دارد خبر از حال فایز

که روزی در پی دل رفته باشد

مرا سرو قدرت بی عقل و دین کرد

و یا گلبرگ رخسارت چنین کرد؟

لب و دندان و چشمان کشت فایز

و یا آن خنده های شکرین کرد؟

نه هر کالا بود هر کس خریدار

کشاورزی چه داند در شهوار

پریرو می شناسد قدر فایز

که زر، زرگر شناسد قدر و مقدار

به هر منزل که نامم آورد یار

شود در دم دل زارم خبردار

به راه عشق فایز می کند باز

تو را الهام غیبی واقف از کار

سحر عطر خوش گیسوی دلدار

مرا از خواب نوشین کرد بیدار

ز استشمام زلف یار فایز

پریده هوشم از سر، دستم از کار

مرا جز زلف و رخسار تو دلبر

نه هندم دلنشین باشد نه کشمر

به غیر از آن لب و دندان در خیز

نه فایز لعل می خواهد نه گوهر

بگردم گرد گیتی همچو پرگار

مگر یابم نشان از منزل یار

طمع بی جا مکن فایز که هرگز

نمی یابی نشان از کوی دلدار

مخوان مرغ سحر ترسم که دلدار

شود آن نازنین از خواب بیدار

ز بال خود حجابی کن به رویش

که تا شبنم نیفتد بر رخ یار

بت قدسی سرشت حور منظر

مکش بر خاک دامان مطهر

بنه بر چشم فایز پا به منت

که این جا گه تو را باشد مقدر

دل آمد بی خبر دلدارم از در

ز رخ رنگم پرید و هوشم از سر

اگر فایز بگرفتی در آغوش

نمی آمد به هش تا روز محشر

سحر گلبرگ تر شد از جواهر

به دور مه چو پروین گشت ظاهر

بت فایز عرق بر چهره جاری

چو وانهاری به جنت شد مظاهر

دلا ترسم از این آزار بسیار

خدا نا کرده گویی ترک دلدار

اگر دانی دل فایز چنین است

به خنجر آرمش بیرون به یکبار

سحرگه چون ز مشرق ماه خاور

برون آمد جهان کرده منور

در آن ساعت مه فایز ز مغرب

ز در آمد چو حوران بسته زیور

دو معنی برمن آمد صعب و دشوار

در اول پیری، آخر فرقت یار

اگر پیدا شود فایز پرستی

جوانی را کجا آرم دگر بار؟

یک اندک مجمرت بالاتر انداز

سلاسل را به گردن بهتر انداز

گذشتی از بر چشمان فایز

غراب آسا زمانی لنگر انداز

بت مستوری سر تا قدم ناز

به ناز از نازنینان گشته ممتاز

پریرویان همه در چشم فایز

چو مرغ کرکسند و یار شهباز

به دستم شیشه و در دامنم سنگ

شب تاریک و ره باریک و پا لنگ

از این ره کی رسد فایز به منزل؟

نه تا در دامن جانان زند چنگ

خطا هر چند دید از دلبر این دل

وفا پنداشت، شد رسواتر این دل

به این دل پس چه باید کرد فایز؟

مرا آخر نماید کافر این دل

دریغا دل نمی شد روز اول

گرفتار بت گیسو مسلسل

چه خوش باشد نشینم در وثاقش

به ترکی وار گویم:«گل پری گل»

اگر برتر بتم بعد از وفاتم

گذار آری به قربان وفاتم

ز آب لعل لب فایز ره مهر

حیاتم ده که پامال حیاتم