دوچشمش گفت: «کابرو فتنه جویست

حقیقت کج نشین و راست گویست.»

دو مژگان گفت:«با فایز حذر کن

که خنجر دست ترک تندخویست»

سحر شور عنا دل بر چمنهاست

ز شبنم زلف سنبل در شکنهاست

دل فایز همه ذوق لب یار

چو دیوانه ز خود با خود سخنهاست

شدم پیر و کمان قد و عصا دست

دلم از شوق مهرویان نشد پست

دل فایز چو باز پر شکسته

هنوز اندر خیالش صیدها هست

دو خیل فتنه از زیر سر تست

جهانی پایمال لشکر تست

نه فایز، عالم از این چشم و ابرو

قتیل تیر و تیغ خنجر تست

مبر ای دل به زلف یار انگشت

بدین گیسو منه زینهار انگشت

بیندیش ای دل فایز، حذر کن

منه اندر دهان مار انگشت

سحر بلبل به گل این داستان داشت

شکایتها ز جور باغبان داشت

...

گهی ناله، گهی آه و فغان داشت

مه حوری و شم قدسی جمالست

رخش خورشید، ابرویش هلالست

لب و دندان و چشم یار فایز

پری آیین، ملک سیما همالست

کشم تا چند جانا انتظارت؟

نشینم تا به کی در رهگذارت؟

وطن سازد سر راه تو فایز

که تاگیرم دوباره در کنارت

بتا مرغی چو من بی بال و پرنیست

دریغا همچو من خونین جگر نیست

فتاده فایز اندر دام صیاد

رهایی یافتن بهرم دگرنیست

رخ و چشم و لب و قد رسایت

مرا انداخت در دام بلایت

اگر زین ورطه فایز در برد جان

کنم جان و دل و تن را فدایت

زهندوستان سپه افواج افواج

همه اقلیم دلها کرده تاراج

دل فایز فدای چین زلفش

زهندوستان به ماچین می برد باج

سحر شور نگارم در سر افتاد

دلم در فکر زلف دلبر افتاد

دل فایز به عزم دستبردی

که از زلفش زند در لشکر افتاد

زمن اوقاوت برنایی مپرسید

حدیث جور تنهایی مپرسید

جفای بیوفایان کشت فایز

وفا از یار هر جایی مپرسید

تو کت این بیوفایی در نظر بود

توکت خود از دل سنگت خبر بود

چرا فایز چنین کشتی به ناحق

تو را آیین ترسائی مگر بود؟

جهان امشب معطر دارد این باد

تو گویی مشک عنبر دارد این باد

بت فایز مگر در بین راهست

که بوی زلف دلبر دارد این باد؟

زهر سو تیر مژگان عاجل آید

پیاپی، بی تامل بر دل آید

نشد معلوم فایز کشته کیست

که از مقتول حاصل قاتل آید

به خوابم دوش، جا خلد برین بود

به دستم هر دو زلف حور عین بود

شدم بیدار دیدم یار در بر

یقین فایز که تعبیرش همین بود

مرا جان، هجر جانان بر لب آمد

هزاران بار مردم تا شب آمد

دگر فایز چه سان امشب کند روز

که بر جانش چنین تاب و تب آمد

به من امشب نوای نی اثر کرد

دل ریش من از تو ریشتر کرد

دمی آسوده بود از غصه فایز

نمی دانم که نایی را خبر کرد

فلک آخر جدا از یارم افکند

چو بلبل دور از این گلزارم افکند

چه کینه داشت با فایز زمانه

که در هجران آتش بارم افکند؟