اگر ماهی به زیر ابر تا کی؟

مسلمانی به دین گبر تا کی؟

اگر دانی که فایز کشتنی هست

بکش ای بی مروت! صبر تا کی؟

خدایا زلف و گردن آفریدی

یقین بهر دل من آفریدی

یقین بهر دل بیچاره فایز

بت پاکیزه دامن آفریدی

دو چشمان تو دارد میل یاری

ولی ز ابروت می ترسم به زاری

شنیدم زلف در گوشت چه می گفت

تو فایز می کشی اما به خواری

نه از من سر بزد دلبر خطایی

نه از تو بود جانا بی وفایی

بت فایز مقدر این چنین شد

چه باید کرد؟ تقدیر الهی

بیا کز حد گذشت ایام دوری

کنم تا کی زمهجوری صبوری

اگر چه دوری از چشمان فایز

ولی با دل تو دائم در حضوری

ز پیشم رفتی ای عهد جوانی

مرا شد تیره بی تو زندگانی

خبر داری که پیری کشت فایز

بیا کز وی مگر خونم ستانی

خداوندا تو رحمان و رحیمی

به اسرار و ضمیر من علیمی

از آن فایز گنه کرده که دانست

که تو غفار و ستار و کریمی

ذلیل و زار و بیمارم نمودی

به پیش دشمنان خوارم نمودی

گرفتی برقع از رو پیش فایز

به تار مو گرفتارم نمودی

سیه زلفان به رخ ماوا نمودی

تو زاغی چون به جنت جانمودی؟

به دوش یار فایز کرده ای جا

مکان در شاخه طوبا نمودی

بتا! گر زنده بودی فتنه بودی

وگر جان داشتی دل می ربودی

به ایمان و قرار و صبر فایز

به لبخندی تمسخر می نمودی

به دل بردن تو جانا! خوش دلیری

که دایم با کمان و تیغ و تیری

دل فایز ببرد آن چشم شهلا

نباشد رسم آهو شیرگیری

دو چشمان گفت ابرو فتنه جویی

همیشه کج نشین راز گویی

بت فایز از این ابرو حذر کن

ز تیرانداز ترک تندخویی

پس از مرگم نخواهم های هایی

نه فریاد و نه افغان و نوایی

بگویی گشته فایز کشته دل

ندارد کشته دل خون بهایی

بیا تا گویمت شرح جدایی

حدیث صبر و سوز و بی نوایی

تو خود گفتی که:«آیم سوی فایز»

ولی ترسم بمیرم تو نیای

مرا جان بر لب آمد از جدایی

به سوی من نمی آیی، کجایی؟

نمی ترسی که بعد از قتل فایز

بگویندت تو یار بی وفایی؟

دلا! امشب نه بر جای خودستی

کجا رفتی، بگو با کی نشستی؟

دل فایز چو گل در دست خوبان

فتاد و رفت از دستی به دستی

ز دستم رفتی ای حور بهشتی

مرا در دوزخ هجران، بهشتی

نگفتی: «فایزی هم داشتم من»

بریدی بی سبب تخمی که کشتی

الا ای آسمان از من چه دیدی؟

که از کین یار من از من بریدی؟

دو هفته بود وصل یار فایز

تو عمری انتقام از من کشیدی

چنان زارم که از فرط نزاری

نه از من ناله می آید نه زاری

به کوی فایز ار آید دهد جان

نوای مرغ زار از مرغزاری

شب مهتاب و حوت و برج ماهی

جوانی و بت مژگان سیاهی

جدا از حاسدان دور از رقیبان

همین فایز به است از تاج شاهی