به زلفت مرغ دل ماوا گرفته

ز عشقت در جهان غوغا گرفته

بکش خنجر دل فایز بکن چاک

ببین در دل چه واویلا گرفته

سر و روی تو تا غبغب رسیده

در اول روز و آخر شب رسیده

به عارض زلف شبرنگ تو فایز!

چو مه دنباله عقرب رسیده

غم و غصه تن و جانم گرفته

فراق یار دامانم گرفته

به کشتی اجل فایز سوار است

میان آب توفانم گرفته

پری رویان به ما کردند نظاره

یکی چون ماه و باقی چون ستاره

کمان ابرو و مژگان تیر کردند

زدند بر جان فایز چون هزاره

نسیم! آهسته آهسته سحرگاه

روان شو سوی یار از راه و بیراه

بجنبان حلقه زنجیر زلفش

ز حال زار فایز سازش آگاه

نمی بینم ز مردم آشنایی

نمی آید ز کس بوی وفایی

مده فایز به وصل گلرخان دل

که آخر می کشندت از جدایی

بتا در گوش، گوش آویز داری

لب می گون شکر ریز داری

بشارت می دهد این دل به فایز

دلی در سینه مهرانگیز داری

ندانم ای غزالم از چه دشتی؟

در ایام جوانی خوش گذشتی

گذشتی از بر چشمان فایز

چو عمر رفته، رفتی، برنگشتی

به قامت مظهر سرو رسایی

به طلعت دلفریب و جانفزایی

تو با این قامت و حسن خدا داد

هزار افسوس ای مه بی وفایی

خروس امشب بداده هرزه خوانی

مگر وقت سحر امشب ندانی؟

اگر بیدار گردد یار فایز

به بالت تیر تا شهپر نشانی

تو آتش رخ دلم پروانه کردی

زخون ناحقم پروا نکردی

تو دیدی دام زلف یار فایز

چرا ای مرغ دل پروا نکردی؟

بیا جانا که مردم از جدایی

ز حد بگذشت ظلم و بی وفایی

گرت که قتل فایز هست مقصود

اشارت کن به انگشت حنایی

خداوندا گل ناز آفریدی

تو کبک و بلبل و باز آفریدی

چرا فایز از این غصه نمیرد؟

پری رخسار و شهباز آفریدی

صباحی دلبر گیسو بلندی

به زیر لب به من زد نیمه خندی

که هی هی دور شو فایز از این جا

به بازار جوانان ناپسندی

چه بد کردم که مهر از من بریدی

نمی دانم بدی از من چه دیدی؟

پشیمان می شوی روزی دو صد بار

که در دنبال فایز می دویدی

در اول مستم از پیمانه کردی

چو مرغم آشنا با دانه کردی

گرفتی انس با فایز ولیکن

به خون آشامیم پروا نکردی

به بالا بنگری مهتاب بینی

گل خوشبو کنار آب بینی

برو فایز! سزای تو همین است

پری مثل من اندر خواب بینی

صنم سرخیل ترسازادگانی

مهی اما نه اندر آسمانی

مسیحا مردگان را زنده می کرد

تو هم جان می دهی هم جان ستانی

نسیم! عنبر شمیمی از کجایی؟

که آمد از تو بوی آشنایی

تو غمها از دل فایز زدودی

یقین از عطر زلف یار مایی

به گیتی هر چه کردم جستجویی

به گلزارش ندیدم رنگ و بویی

ز اوضاع نشاط و عیش فایز

ندیدم هیچ غیر از گفتگویی