دلا دیدی جدایی زیستی تو

نه فولاد و نه سنگی چیستی تو؟

نمردی از خدنگ رستم هجر

به ای رویین تن آخر کیستی تو؟

مسلسل زلف عنبرسا مکن تو

مکحل نرگس شهلا مکن تو

تو فایز کرده ای رسوای عالم

خلایق مثل من رسوا مکن تو

دل از من چشم شهلا دلبر از تو

لب خشکیده از من کوثر از تو

بنه بر جان فایز منت از لطف

سر از من سینه از من خنجر از تو

نگفتم جا مده بر چهره گیسو

مسوزان اندر آتش بچه هندو؟

بت فایز گمانم کافرستی

که با آتش پرستی کرده ای خو؟

دلا تا چند در آزارام از تو

گهی نالان گهی بیمارم از تو

تو فایز در جهان بدنام کردی

برو ای دل که من بیزارم از تو

دو گیسو را به دوش انداختی تو

زملک دل دو لشکر ساختی تو

به استمداد چشم و زلف و رخسار

به یکدم کار فایز ساختی تو

نسیم! امشب عجب دفع غمی تو

یقین دارم نه از این عالمی تو

شمیم زلف یار فایزستی

و یا ز انفاس ابن مریمی تو؟

خوش الحان مرغکی وقت سحرگاه

مرا بیدار کرد از صوت دلخواه

زدی هی بال خواندی شعر فایز

که برتو باد رحمت بارک الله

به زیر زلف برق گوشواره

زده بر خرمن عمرم شراره

بیا فایز که از نو آتش طور

تجلی کرده بر موسی دوباره

دلم از بس که دنبال تو گشته

دل خون گشته پامال تو گشته

مگر در وقت کشتن خون فایز

ترشح کرده و خال تو گشته

به مژگان خاک روبم زین گذرگاه

که شاید بگذرد دلبر از این راه

به آب دیده نم پاشیده فایز

که گرد راه ننشیند بر آن ماه

مرو دنبال آهوی رمیده

مرو دنبال کبک دام دیده

برو فایز! دل آرام دگر جو

که هرگز دام صیادان ندیده

بر ابر ماه تابانم نشسته

بت غارتگر جانم نشسته

یقین بر عزم قتل فایز زار

نگار نامسلمانم نشسته

به هر محفل که آن دلبر نشسته

تو گویی حور با زیور نشسته

میان جمع خوبان یار فایز

چو مه در مجمع اختر نشسته

بتا عشقت مرا واله نموده

دلم را داغ چون لاله نموده

زهجران سینه بیچاره فایز

بر آتش همچو جواله نموده

مکحل چشم شورانگیز کرده

چو شیرین عشوه با پرویز کرده

تن فایز چو فرهاد کمر کن

لگدکوب سم شبدیز کرده

که گفتت زلف بر رخ جابه جا نه

به طرف یاسمن مشک ختا نه؟

بت فایز برای زاد عقبا

از آن لب منتی بر جان ما نه

کسی که آن پری رخسار دیده

بر احوال دل من وا رسیده

پری دیده است آن دیوانه فایز!

که بر تن جامه را صد جا دریده

به عارض طره سنبل فکنده

زسنبل سایه ای بر گل فکنده

بت فایز ز وضع و طبع گفتار

نوا در قمری و بلبل فکنده

غمت در دل چنان ماوا گرفته

که دل ز آن جا ره صحرا گرفته

دل فایز زبس خود کرده با یار

ببین او کینه هم با ما گرفته