نه هر چشمی ز جسمی می برد جان

نه هر زلفی دلی سازد پریشان

نه هر دلبر ز فایز می برد دل

رموز دلبری سریست پنهان

مرا یک دل بود مطلب هزاران

دریغا بود عمرم روزگاران

تو مطلب ، مطلب فایز که این خاک

دهد بر باد مطلبهای یاران

به سیر باغ رفتم باختم من

نظر بر نو گلی انداختم من

الهی دیده فایز شود کور

که دلبر آمد و نشناختم من

تو بر من بگذری چون برق رخشان

منت چون رعد اندر پی خروشان

ز باران سرشک چشم فایز

بروید لاله چون فصل بهاران

پس از ببریدن و پیوند جانان

مرا خوش آمده از دادن جان

پس از مرگ جوانی همچو فایز

تو را خوش باد صحبت با رقیبان

مه بالا نشین پایین نظر کن

به مسکینان کلامی مختصر کن

بتا فایز غریب این دیار است

محبت با غریبان بیشتر کن

دلم ایکاش بیرون می شد از تن

دریغا دست بر می داشت از من

کسان دارند فایز دشمن از دور

من مسکین بود در خانه دشمن

مکش شانه به این زلفان پرچین

مران افواج هندو را به ماچین

همی ترسم سپاه کفر فایز !

در آرد در تصرف کشور دین

دگر طعن رقیب و جور دشمن

نباشد باعث رسوایی من

به مردم گشته ظاهر عشق فایز

به عینه قصه کار دهل زن

جفا از تو بتا! خون خوردن از من

ز تو جور و تحمل کردن از من

تو را با گریه فایز چه مطلب؟

دل از من، دیده از من دامن از من

به گردن زلف یا زنجیرش است این

مژه یا زهر داده تیرش است این؟

به وسمه سبز کرده فایز ابروش

و یا خود جوهر شمشیرش است این؟

رخ و زلف و لب و دندان جانان

گلست و سنبلست و در مرجان

شنیدم در صدف فایز بود در

که در دیده است در لعل بدخشان

بیا جانا دمی ترک جفا کن

دل خون گشته ما را دوا کن

ببین آمیزش پروانه با شمع

بت فایز تو هم رحمی به ما کن

سحر دلبر چو آمد بر سر من

خدا داند چه آمد بر سر من

قیامت قامت فایز چو بنشست

ز نو برخاست شور محشر من

پس از مرگم بگو با گلعذاران

به خاکم بگذرند چون سوگواران

به آیین نوا این چامه خوانند

که:«فایز رفت ملحق شد به یاران»

که گفته چشم شهلا سرمه سا کن؟

که گفته زیب رخ زلف دو تا کن؟

بت فایز که گفته برقع از رخ

برافکن عالمی را مبتلا کن؟

مده یادم ز روز وصل جانان

مده بر یاد آدم باغ رضوان

گذشت ایام وصل دوست فایز!

ندارد سود دیگر آه و افغان

بهای این لب و دندان جانان

دهم ملک یمن، شهر بدخشان

چنین سودا مکن فایز! که روزی

از این سودای خود گردی پشیمان

شدم رسوای عالم بهر جانان

ندیدم من زوصلش غیر هجران

بت فایز چو قرص آفتابی

به زیر ابر رفت و گشت پنهان

به دل تخم تمنا کاشتم من

از این حاصل امیدی داشتم من

درو کردند محصول تو فایز

دریغا خرمنی نگذاشتم من