نه من امروز پابند تو هستم

که من پا بست پیمان الستم

که فایز! دست پیمانی محالست

برم این عهد در جایی که هستم

به هنگام تبسم های جانان

شکر ریزد ز مروارید و مرجان

از آن ترسم که گوید یار فایز

که من هم معجزی داریم نمایان

رخ و زلف و لب و دندان جانان

گل است و سنبل است و لعل و مرجان

ز چشم و مژه و ابروش فایز!

حذر کن ترک با تیر است و پیکان

اگر هنگام مردن دلبر من

نهد از مهر بر زانو سر من

بگیرد یار فایز را در آغوش

بسا آسان رود جان از تن من

خم ابروست یا شمشیر بهمن

مژه یا نیزه یا تیر تهمتن

بت فایز منیژه سان به یکبار

به چاهم در فکن مانند بیژن

ز گشت و پیچ این شلوار رنگین

خرامان رفتن و آن وضع سنگین

کند مجبور فایز را در آخر

که مجنون وار خارج گردد از دین

خوش از جور و جفای مه جبینان

خوش از زجر و عتاب نازنینان

خوش از عهد جوانیهای فایز

که بودم همدم خلوت نشینان

از این ره می روی رویت به من کن

جوانی کشته ای فکر کفن کن

تو فایز کشته ای با تیر مژگان

بنه لب بر لب و جانم به تن کن

لا نتوان به زلفش آرمیدن

از این زنجیر بهتر پا کشیدن

تو ای فایز مکن بازی به زلفش

که این مار آخرت خواهد گزیدن

خیالت آورد بر من شبیخون

شبیخون خوان احسانت شبیخون

شبیخون زد به فایز لشکر غم

شبی آب آید از چشمم شبی خون

دلم از هجر تو شد دجله خون

بشد آن دجله هم از دیده بیرون

قد رعنای فایز چون الف بود

بشد از هجر رویت همچنان نون

سر راهم دو تا شد وای بر من

رفیق از من جدا شد وای بر من

جدا شد از من آن دلدار فایز

به غربت آشنا شد وای بر من

شده خاموش شمع محفل من

دریغا زحمت بی حاصل من

کسی از حال فایز باخبر نیست

به جز من دانم و داند دل من

اجل دانی کی آیی بر سر من؟

ستانی جان محنت پرور من؟

در آن ساعت که یار فایز از لطف

گذارد در کنار خود سر من

خیال کشتن من داشت جانان

کدامین سنگدل کردش پشیمان؟

ندانست عید فایز آن زمانست

که گردد در منای دوست قربان

مرو ای جان شیرین از بر من

توقف کن که آید دلبر من

بده فایز به تلخی جان شیرین

که جانانت بگیرد سر به دامن

لبت شکر شکن مژگان صف اشکن

فتاده گیسوانت تا به دامن

به حسن روی دلدار تو فایز !

به پا بوس آیدش شیرین ز ارمن

مکحل چشم مست کافرش بین

دو مژگان تیر و ابرو خنجرش بین

مسخر کرده فایز چین زلفش

زهندو فوج فوج لشکرش بین

بلندی سیر عالم می کنم من

به جای عیش ماتم می کنم من

رفیقان دور فایز جمع گردید !

که فردا درد سر کم می کنم من

سحر از بس که نالیدم ز هجران

بر احوالم ترحم کرد جانان

خرامان مو پریشان سویم آمد

به فایز بست از نو عهد و پیمان