جوانی! رفتی و نایی به سویم

نمی دانم کجایت باز جویم

ز فایز پرس و جو احوال پیری

که تا با تو حکایت بازگویم

سه مه پیکر برون آمد به یک دم

سه حوراوش همه پشت سر هم

به یک جلوه دل از فایز ربودند

پری رویان مه سیمای اهرم

بت لیلی و شم خورشید عالم

مه برج حیا بانوی اعظم!

تو بعد از فایز شیرین زبانت

مشو با مردم ناجنس محرم

به شب نالم شب شبگیر نالم

گهی از بخت بی تدبیر نالم

بنالم چون پلنگ تیر خورده

گهی چون شیر در زنجیر نالم

چو آید فکر یار اندر ضمیرم

بسوزد خرمن ماه از نفیرم

نه فایز پیر عمر ماه و سالست

غم هجران جانان کرده پیرم

به راه دوست دست از جان کشیدم

به همراهت به غربتها دویدم

به امیدی که باشی یار فایز

بحمدالله به مطلبها رسیدم

بتا از دوریت حالی ندارم

زعین و شین و قافت بی قرارم

به ت و ب گرفتارم شب و روز

به غیر از لام وب درمان ندارم

خداوندا تو کردی لامکانم

تو دادی راه غربت را نشانم

چه بد کردم من مسکین فایز

که کردی پایمال این استخوانم؟

مسلمانان گرفتار دلستم

ضعیف المال و بیمار دلستم

نبود این قدر فایز بی بصیرت

کنون در مانده در کار دلستم

خداوندا که در نزع روانم

مگردان لال از ذکرت زبانم

به فایز این قدرها مهلتی ده

که تا خود را به کوی او رسانم

مگر یار آمده بر پشت بامم

که بوی جنت آید بر مشامم؟

فرود آ گرچه فایز نیست قابل

بیا بنشین نگه دار احترامم

فراق لاله رویان ساخت کارم

ربود از کف عنان اختیارم

پس از صد سال بعد از فوت فایز

گل حسرت بروید از مزارم

چرا از دلبر حورا سرشتم

چو آدم دور از باغ بهشتم؟

به کام دل نشد فایز از او دور

بشد روز ازل این سرنوشتم

ندانم خواب یا بیدار بودم

ز شوقش مست یا هشیار بودم

به باغ خلد فایز بود گویا

و یا سر در کنار یار بودم

نشد ز آمد شد نظاره مفهوم

به لب دندان بود یا در منظوم

دهانش نون تنوین است فایز!

که آید در حساب و نیست معلوم

فغان کز کوی جانان دور ماندم

ز فیض صحبتش مهجور ماندم

شکسته پا تن بیمار فایز

طبیبم دور و من رنجور ماندم

ندانم در چه حالم در کجایم

کجایم می کشاند ناخدایم

رود فایز چنین راهی به ناچار

برد آن جا که می خواهد خدایم

بتا کی دست در پستانت آرم

فرا کی میوه در بستانت آرم

بگیر آرم فایز! کاین دل آرام

لبش زیر لب و دندانت آرم

اگر جانان به هنگام تکلم

دهد بیجاده را اذن تبسم

به شکر خنده ای فایز تواند

کند احیا همه اموات مردم

گهی که سرنهادم تا بخوابم

هماندم دلبرم آمد به یادم

به یاد آورد فایز دلبر خود

نیامد خواب در چشم پر آبم