عبث دادم به یار بی وفا دل

به دست خود فکندم در بلا دل

کنون فایز پشیمانست و نادم

که با بی موجبی کشتن چرا دل

قدت گل، قامتت گل، کفش پا گل

سخن گل، معرفت گل، مدعا گل

به گل چیدن در آمد یار فایز

سر و گردن گل و نشو و نما گل

اگر کاغذ نباشد پرده دل

قلم هم گر نباشد چوب فلفل

مرکب گر نباشد یار فایز

نویسم نامه ای با دوده دل

به جز فکر وصال دلبر ای دل!

مده راه خیال دیگر ای دل!

دل فایز رها کن هر دو گیتی

یکی گیر از دو عالم بگذر ای دل

سحر با باغبانی گفت بلبل

که گر مردم تو باری بی تامل

ز برگ نسترن بهرم کفن ساز

بکن دفنم به زیر شاخه گل

بت گلروی سنبل موی خوشگل

بیا بنشین زمانی در مقابل

مکن باور که فایز تا قیامت

شود یک ساعت از یاد تو غافل

همه مه صورتان در برج محمل

بت من کرده جا در محمل دل

چو جانان همسفر فایز! همان به

که تا محشر برم ره سوی منزل

بلا شد حسن مه رویان خوشگل

نه از من بود تقصیری نه از دل

بتان کشتند فایز کیست منصف

گنه مقتول کرده یا که قاتل؟

مرا جان بر لب آمد از غم دل

نشینم تا به کی در ماتم دل؟

نه در دنیا نه مافیهاش، فایز!

نبینم عالمی جز عالم دل

بنال ای بلبل شوریده احوال

بیا یا من بنالم یا تو می نال

تو از بهر خزان فایز زهجران

بنالد ماه تا ماه سال تا سال

قمر طلعت پری پیکر نگارم

شکر لب، سرو قد، سیمین عذارم

چو حوری بگذری در پیش فایز

کمی سوزان تن زار و نزارم

پس از قرنی به ارمن شد گذارم

پریشان کرد شیرین روزگارم

مکن فایز دگر افغان و زاری

که کردی از تن خود بی قرارم

سحرگه برگ گل تر شد ز شبنم

نسیم! آهسته بگشا زلف از هم

بیاور عطر زلفش سوی فایز

مرا فارغ کن از غم‌های عالم

سراغ جان جانان از که پرسم

نشان ماه کنعان از که پرسم؟

چو اسکندر به ظلمت رفت فایز

گذار آب حیوان از که پرسم؟

پری پیکر بت عیسا پرستم

به یک نظاره دل بردی ز دستم

بیا بنشین به فایز مهربان شو!

که من دین مسلمانی شکستم

ندانم از چه رو آشفته حالم

چه کردم کز من آزرده ست یارم؟

طبیبم اوست گاهی حال فایز

نمی پرسد که من بیمار دارم

دگر شب شد که مشتاق حضورم

کنم یاد از رفیق گشته دورم

نسوزد هیچ عاشق مثل فایز

خمیر آسا گرفتار تنورم

در این دنیا بسی اندوهناکم

که از مردن نباشد هیچ باکم

یقین روز ازل تقدیر فایز

به آب غم عجین گردیده خاکم

بهشتی ای صنم دادی نشانم

پس آنگه دوزخی کردی مکانم

به فایز آب کوثر وعده دادی

چرا آتش زدی آخر به جانم؟

نه افلاطون کند فکری به حالم

نه جالینوس داند من چه حالم

علاج درد فایز نیست درمان

بیا مطرب بزن تا من بنالم