یک اندک مجمرت بالاتر انداز

سلاسل را به گردن بهتر انداز

گذشتی از بر چشمان فایز

غراب آسا زمانی لنگر انداز

بت مستوری سر تا قدم ناز

به ناز از نازنینان گشته ممتاز

پریرویان همه در چشم فایز

چو مرغ کرکسند و یار شهباز

به دستم شیشه و در دامنم سنگ

شب تاریک و ره باریک و پا لنگ

از این ره کی رسد فایز به منزل؟

نه تا در دامن جانان زند چنگ

خطا هر چند دید از دلبر این دل

وفا پنداشت، شد رسواتر این دل

به این دل پس چه باید کرد فایز؟

مرا آخر نماید کافر این دل

دریغا دل نمی شد روز اول

گرفتار بت گیسو مسلسل

چه خوش باشد نشینم در وثاقش

به ترکی وار گویم:«گل پری گل»

اگر برتر بتم بعد از وفاتم

گذار آری به قربان وفاتم

ز آب لعل لب فایز ره مهر

حیاتم ده که پامال حیاتم

ز وصلت عاقبت مهجور رفتم

خدا داند که من مجبور رفتم

ز شوق چشم مخمور تو فایز

دوان تا چشمه معمور رفتم

پی گمگشته دل هر سو گرفتم

سراغ دل از آن گیسو گرفتم

دل فایز مکان کرده در آن زلف

بشد، من نیز راه او گرفتم

بت عیسی سرشت و مه جبینم

ربوده هوشم از سر، برده دینم

از آن ترسم شود فایز چو صنعان

اگر گردد شبی خلوت نشینم

شکار سرو قدی ماه رویم

زلیخا طلعتی، زنجیر مویم

به زنجیر جفا فایز چو یوسف

به تاریکی زندان کرده خویم

همای دولت ار افتد به دامم

جهان سکه زند از نو به نامم

برآرد استخوان از سینه فایز

که تا گردد همایون مرغ رامم

خوش آن ساعت که روبرویت افتم

چو بوی مشک در گیسویت افتم

سحرگه خوش بود فایز پریشان

چو گیسوی تو در پهلویت افتم

بیا جانا که از هجر تو زارم

شب و روزان همه در انتظارم

نشیند بر سر راه تو فایز

که شاید بگذری و جان گذارم

نه در گبرم، نه در اسلام دینم

نه پنهانم، نه در روی زمینم

بت فایزف در این ملت غریبم

نه در مشرق، نه در مغرب زمینم

سحر صوت خوش لالای جانان

به جسم مردگان باز آورد جان

چنان فایز کند بی صبر و آرام

که چون مجنون نهد سر در بیابان

سحر آهسته دل گفتا به چشمان

که تو باید مرا باشی به فرمان

مرخص نیستی ای چشم فایز

که در کس بنگری جز چشم خوبان

جوانی، نشئه بزم نکویان

شب مهتاب و روی ماهرویان

بهشت این جهان فایز همین است

کشم دستی به زلف مشک مویان

تو تا بر هم زدی لعل زرافشان

شکستی رونق باغ بدخشان

تو تا زلف پریشان جمع کردی

حواس جمع فایز شد پریشان

شدم رسوای عالم بهر جانان

ندیدم من ز وصلش غیر هجران

بت فایز چو قرص آفتابی

به زیر ابر رفت و برگشت پنهان

مسلسل حلقه حلقه زلف پرچین

خراج از چین گرفته یا زما چین

بدین هیئت بدیدم یار فایز

که خم خم خم بود چین چین پر از چین