خوش الحان مرغکی وقت سحرگاه

مرا بیدار کرد از صوت دلخواه

زدی هی بال‌، خواندی شعر فایز

که بر تو باد رحمت‌ بارک‌الله

نسیم آهسته آهسته سحرگاه

روان شو سوی یار از راه و بیراه

بجنبان حلقهٔ زنجیر زلفش

ز حال زار فایز سازش آگاه

دلم از بس که دنبال تو گشته

دل خون‌گشته پامال تو گشته

مگر در وقت مردن خون فایز

ترشح کرده و خال تو گشته

غم و غصه تن و جانم گرفته

فراق یار دامانم گرفته

به کشتی اجل فایز سوار است

میان آب، طوفانم گرفته

پری‌رویان به ما کردند نظاره

یکی چون ماه و باقی چون ستاره

کمان ابرو و مژگان تیز کردند

زدند بر جان فایز چون هزاره

به زیر زلف برق گوشواره

زدی بر خرمن عمرم شراره

بیا فایز که از نو آتش طور

تجلی کرده بر موسی دوباره

ندانم ای غزالم از چه دشتی

در ایام جوانی خوش گذشتی

گذشتی از بر چشمان فایز

چو عمر رفته رفتی برنگشتی

بتا در گوش، گوش آویز داری

لب می‌گون شکّرریز داری

بشارت می‌دهد این دل به فایز

دلی در سینه مهرانگیز داری

خروس امشب بداده هرزه‌خوانی

مگر وقت سحر امشب ندانی؟

اگر بیداد گردد یار فایز

به بالت تیر تا شهپر نشانی

به قامت مظهر سرو رسایی

به طلعت دلفریب و جانفزایی

تو با این قامت و حسن خداداد

هزار افسوس ای مه، بی‌وفایی

نمی‌بینم ز مردم آشنایی

نمی‌آید ز کس بوی وفایی

مده فایز به وصل گلرخان دل

که آخر می‌کشندت از جدایی