پناه روانست دین و نهاد

کلید بهشت و ترازوی داد

تکاور تکانند هر دو چو باد

سواران چه بر غم از ایشان چه شاد

برادرش والا براهیمِ راد

گُزینِ جهان گردِ مهتر‌نژاد

برادرش چون ماه آن پاکزاد

براهیم بن صفر با فر و داد

سراینده دهقان موبد نژاد

ز گفت دگر موبدان کرد یاد

به چیز فراوان بوند این دو شاد

ندانند آمرغ مرد و نژاد

همه غم به باده شمردند باد

به جام دمادم گرفتند یاد

ولیکن چنین است چرخ از نهاد

زمانه نه بیداد داند نه داد

خرد بر دلم راز چونین گشاد

که هستی تو جمشید فرخ نژاد

به طمع بزرگیم بدهی به باد

بدان اژدها پیکر دیوزاد

گسستند بزم نی و رود و باد

پراکنده گشت انجمن مست و شاد

چو آمد، نشاندش بَرِ تخت شاد

یکی هفته بُد با می و رود و باد

نخست از جهان آفرین کرد یاد

که دانای رازست و دارای داد

رهی تا نباشد بد و بد نژاد

خداوند را بد نخواهد زیاد

همی پیل بر پیل جنگی فتاد

چو کشتی که بر کشتی افتد ز باد

دریغ این همه گنج و رنج و نهاد

که گنجم همه خاک شد رنج باد

نخست از شهنشاه کردند یاد

پس آنگه نشستند در بزم شاد

بگفت این و آن خطّ و پیمان بداد

ببوسید پیش سپهبد نهاد

سبک زان میان مبتر بد نژاد

برآمد به پای و زمین بوسه داد

شه و هر که ز آن کار بد گشته شاد

بدان مرد کان تیر زد چیز داد