غو دیده بان از برِ مه رسید

که آمد درفش سپهبد پدید

سپه را سبک پهلوان صف کشید

جدا جای هر سرکشی برگزید

وز آنجا سپه سوی کاول کشید

برشهر لشکر فرود آورید

هُش از شاه کابل بشد کاین شنید

به جنگ از سپه پشت گرمی ندید

سنانم به مغز تو دارد امید

همین داده ام کرکسان را نوید

ز فرمان او گشت گیتی پدید

جزو هر چه هست از بن او آفرید

کند هرکس آن کار کاو برگزید

بدان تا بود کار هرکس پدید

تویی گفت از ایزد دلم را امید

هم از بخت تو فرخی را نوید

به دل چاره ای گفت باید گزید

که این را کند دشمنی ناپدید

سر از پیری ارچه شود خشک بید

زیزدان نباید بریدن امید

چنین تا به نزدیک طنجه رسید

همه مرز دریا سپه گسترید

چو شد بر جزیره یکی بیشه دید

همه دامن بیشه لشکر کشید

سپهبد همه سوی کشتی کشید

وزان بردگان بهترین برگزید

بتر کار را چاره باید گزید

که آسان ترین چاره آید پدید

چو نامه ز خامه به پایان رسید

سپهبد فرستاده ای برگزید

پسندید و گفت از تو چونین سزید

که زشتیست بند بدان را کلید

سر هفته برداشت و جایی رسید

کهی چند را هم بر مه بدید

بدو گفت سالم به نهصد رسید

دلم بودن از گیتی ایدر گزید

خور جان هم از دانش آمد پدید

که جان را به دانش توان پرورید

سپه سوی فرخ فریدون کشید

خبر چون به شاه همایون رسید