همی تا خورد جانور بیشتر

نه او سیر گردد نه کم جانور

چو دیوار فرسوده شد زیر و بر

سرانجام روزی درآید به سر

گه چاشت چون بود روز دگر

بیآمد برهمن ز کازه به در

یکی قصرش از سیم و دیگر ز زر

سیم جزع و چارم بلورین گهر

دو صد گونه کرسی در ایوان ز زر

بتی کرده بر هر یکی از گهر

بسی لابه ها ساخته زی پدر

که از پهلوان چیست نزدت خبر

عماری ده از عود بسته به زر

کمرشان بر از رستهای گهر

یکی ماه کردار زرین سپر

کلاهی چو پروین ز رخشان گهر

سر ماه دادش کلاه و کمر

یکی مهر منجوق و زرین سپر

چنان کاروانی کز این شهر بر

بُوَدشان گذر سوی شهر دگر

به تو دارم امید از آن بیشتر

که بر کام ما بسته داری کمر

یکی درج زرین نگارش ز در

درونش ز هر گوهری کرده پر

همان اژدهافش درفشی دگر

سرش ماه زرین به در و گهر

بترس از نهان رشک وز کینه ور

به گفتار هر کس دل از ره مبر

سراینده سار و چکاوک ز سرو

چمان بر چمن‌ها کلنگ و تذور

یکی رود کز سیم گفتی مگر

ببستست گردون زمین را کمر

کف راد و داد و نژاد و گهر

نکوکاری و راستگویی و فر

ره آموز و روزی ده و چاره گر

بوند این سه مر بی پدر را پدر

فریدون از او به به‌ فرنگ و فر

همیدون به داد و نژاد و گهر

سپهریست هر جام گفتی مگر

مهش انگبین و ستاره شکر