هنرشان همینست کاندر گهر

به گاه زهه مردم آرند بر

که در جنگ بر چشم کشته پسر

نهد پای و از کین نتابد پدر

نباید مهان سپه سر به سر

که پیوند سازند با یکدیگر

کرا با تو گویند بد بیشتر

چو نبود گنه دان که هستش هنر

مفرمای کاری بدان کارگر

کز آن کار نتواند آمد به در

هرآن کار کآن بر نیاید به زر

برآید به شمشیر و زور و هنر

درآن ره زکف تیغ و مِغفر زسر

بپرد به کردار مرغ بپر

ز خون رخ به غنجار بندود خور

ز گرد اندر آورد چادر به سر

برابرش یک صفه دیگر ز زر

زمین سیم و بامش ز جزع و گهر

مه اندر کمان برد سیمین سپر

میان بست جوزا به زرین کمر

کف از زخم سوده میان از کمر

دل از جان ستوه آمده تن ز سر

کفن در بر و برهنه پای و سر

یکی کودک خرد هر یک به بر

نبد در خور پهلوان این هنر

که گوشت برید و نبرید سر

دو دستست مر چرخ را کارگر

بدین تیغ دارد به دیگر گهر

سخنگوی هر چار با یکدگر

نماینده انگشت و پیچنده سر

شنیدم که شب هم بر آن بوم و بر

ز دریا برآید یکی جانور

خرد هست مادر مرا هش پدر

دل پاک هم جفت و دانش پسر

درختیش دان خشک بی برگ و بر

که جز سوختن را نشاید دگر

درختی است از مردمی سایه ور

هشش بیخ و دین برگ و بارش هنر

دگر گفت بر هفت خوان پر گهر

چه دانی یکی مرغ بگشاده پر