هم از کوس و منجوق وز تخت زر

هم از پیل و بالا و تیغ و کمر

خطی ناورد خامه ای بی دو سر

چو مرغی نگیرد هوا بی دو پر

چه از فرش و آلت چه از سیم و زر

چه از در و دیبا و سنگ و گهر

ببارید تند ابر شادی ز بر

دل شادمان از برآمد به در

سرشک خرد چون از ابر هنر

صدف یافت آن در شد مایه ور

چراغی بد از خود ز خوبی و فر

برافروخت از خود چراغی دگر

فرسته همی شد چو مرغ بپر

به هر منزلی بر هیونی دگر

چو شد پهلوان بسته ره را کمر

قباد آن کجا کاوه بودش پدر

شه آن به که باشد بزرگ از گهر

خرد دارد و داد و فرهنگ و فر

پسر نیز رفته به راه پدر

نبیره ببسته به جایش کمر

از آن خواسته گفت دارم خبر

که در طنجه بنهادی از پیشتر

کهن بهتر از رنگ یاقوت و زر

همیدون می از نو کهن نیکتر

ببرد آن همه خواسته سر به سر

از آن پس نیازرد کس را دگر

سراییست بروی بی اندازه در

چو یک در ببندی گشاید دگر

همی خواست تا یکسر آن بوم و بر

ببیند که کم دید بار دگر

بدان شاخ ها برگ ها سبز و تر

نه آهن نه آتش بر او کارگر

سپهدار از اندیشه شد خیره سر

همی گفت کاین بخش یزدان نگر

تن او یکی هشت پای و دو سر

سرش از دو سو پای زیر و زبر

درختانش سر در کشیده به سر

چو خط دبیران یک اندر دگر

چرا کردی آباد بار دگر

چنین داد پاسخ یل پرهنر