عارفان غیر او به او دانند

عاقلان او به غیر او دانند

عارفانش خوانده ‌اند این حضرت جمع وجود

از عطای آن حقیقت این حقایق را نمود

عاشقانه خوش درین دریا نشین

خوش بر آ با ما دمی با ما نشین

عالم و معلوم آنجا هست نیست

خادم و مخدوم آنجا هست نیست

عشق است که گوهر محیط است

عشق است که بحر بیکران است

عشق او در همه بود ساری

خواه در مصر خواه در ساری

عشق چوگان و عالمی گویم

سخن عاشقانه می ‌گویم

عقل اگر لشکری کشد بر تو

قوتی کن بر او شکست آور

علی الصباح به میخانه خوش روان گشتیم

شراب ناب بخوردیم و مست از آن گشتیم

عیدی هر کسی بود چیزی

عیدی ما لقای محبوب است

عین ما چون به عین واصل شد

اسم و رسمی که بود زایل شد

عین هر دو یکی بود دریاب

موج و دریا نگر ولی در آب

فرق است میان این و آن دریابش

جانانهٔ ما از دل و جان دریابش

قال بگذار و بگذر از سر حال

تا بیابی کمال ز اهل کمال

قطب عالم خلیفهٔ بر حق

حضرت سیّدم بگو صدّق

قطره و بحر هر دو یک آبند

عارفان این رموز دریابند

قطره و بحر و موج و جوهر چار

به حقیقت یکی بود ناچار

قطره‌ای بود باز بحری شد

خانه‌ ای بود باز شهری شد

قول حسینی شنو راه مخالف مرو

راست برو تا حجاز خصم عراقی مشو

کون جامع وجود انسان است

این چنین کون شاه کرمان است