سروی است قد ما که کشیده است به بالا

خوش آب حیاتی است روان در قدم ما

سعادت همچو ماهی خوش بر آمد

درخت دولت ما در بر آمد

سلب و ایجاب در نمی ‌گنجد

شیخ و محراب در نمی گنجد

سلطنت بر مزید باد مدام

به محمد و اله و سلام

سه شنبه قصد می کن با حجامت

به ریش از مرهمت مرهم همی نه

سیّد است او تو بندهٔ او باش

تا که باشی تو عاشق او باش

سیّد که بود نعمت‌اللّه به نامش

در آینه بنمود مراتب به تمامش

سیّد ما بندهٔ جانی اوست

پیش او سلطان غلام است ای پسر

سیّد من بنده را تفهیم کرد

اسم اعظم او به من تعلیم کرد

شرک را قلب کن که شکر آن است

شکر می گو که جای شکران است

شمامه با شمایل راز می ‌گفت

حدیث عاشقی را باز می گفت

شهری که در او شحنه ستمکش باشد

بنگر که در آن شهر چه چربش باشد

شیر مردی باید از خود رسته‌ای

وز دو عالم رخت خود بر بسته‌ای

صوت داود است و ما خوش نغمه‌ای داریم از آن

مرغ روح ما کند تسبیح با ما جاودان

صورت حق معنی هر دو جهان

آن رسول اللّه امام انس و جان

طریق عرف سید گفت با تو

تو دانی بعد از این والله اعلم

ظاهر و باطن ار کنی کامل

هر دو میراث باشدت حاصل

ظاهر و باطن صدف می خوان

سرّ درّ یتیم را می ‌دان

ظاهرم در کوبنان و باطنم و در کوه صاف

صوفیان صاف را صد مرحبا باید زدن

ظل ید مطلق است این دست

خود دست که را دهد چنین دست