دل مغرب نور ماه شاهی است

دل مشرق مهر صبحگاهی است

دل نرم و کف بخشنده آن گاه

دگر گفتار خوب و روی خرم

دلم آئینهٔ حق است از حق

می ‌نماید جمال حق با حق

دهن و چشم و لبت هر سه به هم خوب افتاد

راستی خوبی تو جمله به وجه افتاده است

دیدهٔ ما چو نور او بیند

هر چه بیند همه نکو بیند

ذاتی و چه ذات ، ذات موصوف من است

شک نیست که این ظهور موقوف من است

ذر‌ه‌ای نیست که خورشید در او پیدا نیست

قطره‌ای نیست درین بحر که او با ما نیست

راز با کاغذ و با خامه نمی ‌یارم گفت

به دو روی و دو زبان راز نگوید عارف

رب الارباب رب این مربوب است

در مذهب ما محب و هم محبوب است

رب و مربوب خویش می ‌جوید

نعمت‌اللّه سخن چنین گوید

رحمی به دلم کن ای برادر

عود دل من ز خود روا بگذر

رندی که حریف ماست دایم

افتاده مدام در شراب است

رو به آب چشم ما خوشتر شده

روی ما خوش بود از آن خوشتر شده

رو طاعت و خیر کن که دین است

دین تو و هم دیانت این است

ساغر ما بود تو را در خور

می صافی ز جام ما می خور

ستر است و ستایر و ستور است

بردار حجاب اگر چه نور است

سخن عارفان به جان بشنو

از همه بشنو و چنان بشنو

سرّ دور قمر ز ما بشنو

آفتابی است در قمر پنهان

سر آبی نه سرابی طلب از خویش سر آبی

که بیابی ز سرابت سر آیی و سرابی

سر کل چون کله نهد بر سر

آن کله هم بلای دستار است