در چنین خانه گر بیاری یار

طلب و طالبی و هم مطلوب

در حضرت او وحدت و کثرت دریاب

در موج و حباب می‌ نگر یعنی آب

در حقیقت بنده و سیّد یکی است

گر تو را شک هست ما را بی شکی است

در خرابات رند مستی دید

می خمخانه را به او بخشید

در دو عالم یکی است عبداللّه

باطناً آفتاب و ظاهر ماه

در دیدهٔ ما نظر کن ای شاه

ای نور دو چشم نعمت‌اللّه

در ریاضت مراد خواهی یافت

عاقبت آن گشاد خواهی یافت

در زمانی که با خدا باشیم

پادشاهان گدای ما باشند

در سمرقند مانده ای تا چند

خوش روان شو چو عارفان تا چند

در ظل آفتاب تو چرخی همی زنیم

وز خدمت او مراد ما بندگی است

در فضای وجود و اوج شهود

شاهبازم همی کند پرواز

در فنا رفت و در بقا آسود

گرچه گفتند بود هیچ نبود

در گلستان این چنین خوش رسته‌ای

وانگهی در بزم او گلدسته‌ای

در محبت ودود باید بود

حضرت مصطفا چنین فرمود

در مظاهر آنچنان پیدا نمود

در همه آئینه‌ای ما را نمود

در هر چه نظر کنم توئی در نظرم

وین طرفه که از تو من تو را می نگرم

در هوای مجلسش چندان بگریم همچو شمع

کآب چشمم نرم گرداند دل چون آهنش

در وحدت اگر کثرت ما محو شود

دریا ماند نه موج ماند نه حباب

در وصف و کمال قدر او گفت

لولاک لما خلقت الافلاک

دل حاضر دار با خدایت

تا فیض بیابی از عنایت