پاک شو تا قبول او گردی

چون شدی پاک خوش نکو گردی

پیر رندانم بیا ای نوجوان

یاد گیر از من که آن ورزیده‌ام

پیرهن و یوسف و بو می ‌رسد

در عقبش نیز خود او می ‌رسد

تا تو خود را تمام نشناسی

خواجه را از غلام نشناسی

تا توانی دلی به دست آور

این چنین حاصلی به دست آور

تافته خوش آفتابی بر همه

گر ببیند ور نبیند بر همه

تو را چکار که در سفره چیست یا ز کجاست

بخور ز روی ارادت که نعمت‌اللّه است

ترازو گر نداری تو ، تو را زوره زند هر کس

کسی قلبی بیاراید تو پنداری که زر دارد

ترشروئی و دیگر تلخ گوئی

دلی سخت و کفی در بخل محکم

تن فدا کن که در جهان سخن

جان شود زنده چون بمیرد تن

جام بی می بگو چه باشد هیچ

رند بی وی بگو چه باشد هیچ

جام گیتی ‌نما به ما دادند

نعمت‌اللّه در او هویدا شد

جان کهنم به عشق نو شد

دل رفت و به عشق در گرو شد

جسدت همچو جام و روحت راح

راح می ‌نوش در صباح و رواح

جسم و جان است همچو آب و حباب

نظری کن به عین ما دریاب

جسم و جان خوشی همی یابد

تا چنین آدمی بیاراید

جسم و جانی که دارد این انسان

مصحف جامع است خوش می خوان

جوابی خوش چو آبی بشنو از ما

که دریابی طریق جمله اسما

چشم آن دارم که حال چشم من پرسد نگار

زان که بی نقش خیالش دیده ‌ام شد دلفکار

چو خسرو از لب شیرین نمی ‌برد کامی

قیاس کن که به فرهاد کوه کن چه رسد