طلب ای عاشقان خوش رفتار

طرب ای نیکوان شیرین کار

تا کی از خانه، هین ره صحرا

تا کی از کعبه، هین در خمّار

در جهان شاهدی و ما فارغ

[...]

ای عمر به باد داده، مستی؟

تا چند از این هوا پرستی؟

درهای جفا همه گشادی

درهای وفا همه ببستی

عهدی که خدای با تو بسته است

[...]

با همت باز باش و با کبر پلنگ

زیبا به گه شکار و پیروز به جنگ

کم کن بر عندلیب و طاووس درنگ

کاینجا همه آواست و آنجا همه رنگ

هم تو به عنایت الهی

آنجا قدمم رسان که خواهی

از ظلمت تن رهاییم ده

با نور خود آشناییم ده

روزیکه مرا ز من ستانی

[...]

آن جایکه احرار نشینند، نشستیم

وان کار که ابرار گزیدند، گزیدیم

دیدیم که در عهدۀ صدگونه وبالیم

خود را به یکی جان ز همه باز خریدیم

مارا همه مقصود به آمرزش حق بود

[...]

آن سرمه کش بلند

بینان در بازکن درون نشینان

گر پردۀ هستیت بسوزی به ریاضت

بیرون شوی زین ورطه که این خلق در آن است

پنهان شوی از خویش و ز کونین بیکبار

بر دیدۀ تو این سر آنگه بعیان است

این عالم نفی است، در اثبات توان دید

[...]

از ما و خدمت ما چیزی نیاید ای جان

هم تو بنا نهادی، هم تو تمامگردان

دارالسلام ما را، دارالملام کردی

دارالملام ما را، دار السلام گردان

دل کیست کو حدیث خود و درد خود کند

پیدا بود که جنبش دل تا کجا رسد!

عارفان چون دم از قدیم زنند

های و هورا میان دو نیم زنند

زاهد از ترس گفته من چه کنم

در میان چنین محن چه کنم

عارف از عشق گفته او چه کند

عجب از بهر من خدا چه تند

نظر آن بود به سوی خودی

[...]

سیر زاهد هر مهی یک روزه راه

سیر عارف هر دمی تا تخت شاه

* * *

زاهدی چیست؟ ترک بد گفتن

عاشقی چیست؟ ترک خود گفتن

هرکه آید به سوی او ز حقیقت خبری

اندر او از بشریت بنماند اثری

التفاتی نبود همت او را به علل

گر همه علت گیرد ز علی تابه ثری

هرکه از خود متلاشی شود و محو ز خویش

[...]

رخ چو بنمود آن جمال، تو را

پاک بر بود آن کمال، تو را

* * *

در رزم چو آهنیم و در بزم چو موم

بر دوست مبارکیم و با دشمن شوم

آنهاکه محققان و ره بینانند

احوال تو را یکان یکان می دانند

لیکن به کرم پردە ی کس ندرانند

زان سان که زمانه میرود، می رانند

می‌دان و مگو تا نشود رسوایی

زیبایی مرد، هست درگنجایی

گر قامت سرو را دوتا میگویی

ور ماه دو هفته را جفا می گویی

اندر همه عالم این دل و زهره که راست؟

تا با تو بگوید که چرا میگویی؟

گفتی که سرشک تو چرا گلگون شد؟

چون پرسیدی راست بگویم چون شد:

خونابهٔ سودای تو میریخت دلم

چون جوش برآورد، ز سر بیرون شد