ای کعبه رو این طرف که بی سازی نیست

طوفی و خروشی و تک و تازی نیست

سر تا سر کوچهٔ خرابات مغان

آشفته و مست رو، که طنازی نیست

آگه نیم از عیش که شهد چه گلوست

راحت نشناسم که چه می، در چه سبو ست

زخمی دانم که سینه گوید عشق است

وین دل فدای او که نمک خوردهٔ او ست

حسن آن باغی که خلد ازو بی رنگ است

عشق آن داغی که دوزخش نیرنگ است

این حسن تو داری و ترا نیست شرف

وین عشق مرا هست و هنوزم تنگ است

دل دشمن شادی ست و در کار غم است

از عافیت آسوده و بیمار غم است

بیماری دل مایهٔ او، زردی ماست

رو زردی ما بهار گلزار غم است

با معصیتم که کرده ای امن کنشت

با عاطفتت که می برد آب بهشت

دوزخ همه عافیت چو دلسوزی خصم

جنت همه زخم چون عشوهٔ زشت

ای آن که رهت به بزم مقصودی نیست

صد روشنی ات ز شمع بی دودی نیست

غلمان مطلب جزای طاعت، زنهار

با دوست کن این بیع که بی سودی نیست

عرفی دل ما بسی پریشان نظر است

هر دم هوسش به غمزه ای راهبر است

زنهار به رنگ و بوی دنیا مگرو

کاین باغچه را شکوفه ای بی ثمر است

صحرای هوس خار تمنا خیز است

زین ره به سفر مرو که غوغا خیز است

این بادیهٔ کفر تو سودا کردی

زین مرحله کوچ کن که یغما خیز است

دل در هوس وصل تسلی طلب است

در پردهٔ صورت است و معنی طلب است

گفتم که به یأس دل تسلی یابد

فریاد که یأس هم تسلی طلب است

مستوری دل طلب که مستی این جاست

دریوزه گزین که چرب دستی این جاست

دست از همه بگسل و در آویز به دوست

یک رنگی و نیستی و هستی این جاست

آن شور که این مفرد و این وافی چیست

یک جرعه بس، این دُرد و این صافی چیست

در هر دو جهان یک درم، آن گاه سره

چندین محک تمیز صرافی چیست

ای مهر تو هیچ وکین دشمن هم هیچ

آهنگ سرود هیچ و شیون هم هیچ

از هر چه نقاب می گشایی عشق است

عرفی همه هیج و هیچ گفتن هم هیچ

از عشق شراب نیستی جوید روح

زین می شکند صراحی توبه نصوح

آن جا که محیط عشق توفان خیز است

گهوارهٔ اطفال بود کشتی نوح

فردا که معاملان هر فن طلبند

حسن عمل از شیخ و برهمن طلبند

زان ها که دروده ای جوی نستانند

آن ها که نکشته ای به خرمن طلبند

ایوب به صبر خویشتن می نازد

یعقوب به بوی پیرهن می نازد

داوود به لحن خویشتن می نازد

این عشق به ناله های من می نازد

آن کس که عنان تافت ز ما گمره شد

وان کس که عنان سپرد کارآگه شد

یوسف به در آورد و زلیخا گردید

هر کس که به ریسمان ما در چه شد

عرفی که قدم در دهن تیشه نهد

از بس غم دل بر دل غم پیشه نهد

تا تحت الثری فرو شود، گر نه مدام

بار دل خود به دوش اندیشه نهد

عرفی که به هرزه گردیم خو می داد

دیدم که عنان به یار خو رو می داد

از بهر دل اندشهٔ تنگی می کرد

تعلیم گشادگی به ابرو می داد

در دیدهٔ هجر خواب پژمرده شود

دل بی لبت از شراب پژمرده شود

بی روی تو چون گل ز دم سرد خزان

از آه من آفتاب پژمرده شود

عشق آمد و گوید که زبان بگشایند

وز مژدهٔ من دل جهان بگشایند

راحت نه عیان است، مناذی بزنند

تا روی نقاب بستگان بگشایند