دردانه ادا شناس دریاست

از گردش آسیا چه داند؟

کلک را ناله از تهی مغزی است

قلم سرمه را صریری نیست

سخنگو طفلک و برنا و پیر است

سخن را سالی و ماهی نباشد

ای برادر من ترا از زندگی دادم نشان

خواب را مرگ سبک دان مرگ را خواب گران

ایکه گل چیدی منال از نیش خار

خار هم می روید از باد بهار

مزن وسمه بر ریش و ابروی خویش

جوانی ز دزدیدن سال نیست

ندارد کار با دون همتان عشق

تذرو مرده را شاهین نگیرد

نقد شاعر در خور بازار نیست

نان به سیم نسترن نتوان خرید

ز برون در گذشتم ز درون خانه گفتم

سخنی نگفته ئی را چه قلندرانه گفتم

«عشق شور انگیز را هر جاده در کوی تو برد»

«بر تلاش خود چه مینا زد که ره سوی تو برد»

«شاخ نهال سدره‌ای خار و خس چمن مشو»

«منکر او اگر شدی منکر خویشتن مشو»