به لشکرگه خویش تازید زود

که اندیشهٔ دل بدان گونه بود

همی‌کرد نخچیر و یادش نبود

ازان کس که با او نبرد آزمود

ازین خویشتن کشتن اکنون چه سود

چنین رفت و این بودنی کار بود

بدو گفت گودرز کاکنون چه سود

که از روی گیتی برآری تو دود

چو بشنید گودرز برگشت زود

بر رستم آمد به کردار دود

تنش را بدان نامداران نمود

تو گفتی که از چرخ برخاست دود

دگر ایزدی هر چه بایست بود

یکی سرخ یاقوت بد نابسود

ازین هر چه در گنج رستم نبود

ز گیتی فرستاد و آورد زود

چنین هفت سالش همی آزمود

به هر کار جز پاک زاده نبود

به نزدیک خواهر خرامید زود

که آن جایگه کار ناساز بود

نباید که سودابه این بشنود

دگرگونه گوید بدین نگرود

بتان را به شاه نوآیین نمود

که بودند چون گوهر نابسود

در ایوان پرستار چندانک بود

به نزدیک سودابه رفتند زود

نخستین دمیدن سیه شد ز دود

زبانه برآمد پس از دود زود

همانست کاووس کز پیش بود

ز تندی نکاهد نخواهد فزود

ازو باد بر شاهزاده درود

خداوند گوپال و شمشیر و خود

سپهبد چو آواز ترکان شنود

بدانست کان پهلوانی چه بود

به یک جو ز دیگر گرانتر نبود

نظاره شد آن لشکر شاه زود

به نزد سیاوش خرامید زود

برو بر شمرد آن کجا رفته بود

پیامی فرستاد پیران چو دود

به گلشهر گفتا فرنگیس زود