مرآن جای را نامداران یل

همی هرکسی خواند بهرام تل

که از شاه خاقان نپیچد به دل

ندارد به کاری ورا دلگسل

سزاوار مسماری و بند و غل

نه اندر خور تاج و دیهیم و مل

گرازه سر گیوگان با نهل

دو گرد گرانمایهٔ شیردل

همانا که فرسنگ باشد چهل

پراگنده از خون زمین بود گل

سپهدارشان رستم شیر دل

که از خاک سازد بشمشیر گل

چو آمد بدر بیژن خسته دل

ز خون مژه پای مانده بگل

دو دستش بزنجیر و گردن بغل

یکی بند رومی بکردار مل

پراگنده رای و پراگنده دل

همه خاک ره ز اشک کرده چو گل

که دل را ز مهر کسی برگسل

کجا نیستش با زبان راست دل

که از خاک خیزد ز خون تو گل

یکی داستان اندر آری به دل

از این گفته گر بگسلی باز دل

من از گفتهٔ خود نیم دلگسل