خوش آن که از تو جفائی ندیده می گفتم

فرشته خوی من آیا ستمگری داند؟

از حال خود آگه نیم لیک اینقدر دانم که تو

هر گاه در دل بگذری، اشکم ز دامان بگذرد

بد کردم و اعتذار بدتر ز گناه

چون هست در این عذر سه دعوی تباه

دعوی وجود و دعوی قدرت و فعل

لاحول و لا قوه الا بالله

یکسر مو دلت سفید نگشت

هیچ مو در تنت سیاه نماند

ای حسن توبه آن گهی کردی

که تو را قوت گناه نماند

ای غایب از دو دیده چنان در دل منی

کز لب گشودنت به من آزار می‌رسد

شب های هجر را گذراندیم و زنده ایم

ما را به سخت جانی خود این گمان نبود

به غمم شاد شوی می‌دانم

غم دل با تو از آن می‌گویم

به جز هلاک خودش آرزو نباشد هیچ

کسی که یافت چو پروانه ذوق جانبازی

حسن، دعای تو گر مستجاب نیست مرنج

تو را زبان دگر و دل، دگر دعا چه کند؟

بی درد دل حیات چو ذوقی نمی دهد

آسودگان به عمر خود آیا چه دیده اند

حزنی این عشق است نی افسانه چندین شکوه چیست؟

لب به دندان گیر و دندان بر جگر نه باک نیست

ای مردگان ز خاک یکی سر به در کنید

بر حال زنده بتر از خود نظر کنید

برخاطرم غباری ننشیند از جفایش

آئینه ی محبت، زنگار برنتابد

قطع امید من کند دم بدم از وصال خود

تا نکنم دل حزین شاد به انتظار هم

ای اهل شوق وقت گریبان دریدن است

دست مرا به سوی گریبان که می برد؟

به گرد خاطرم ای خوشدلی، چه می گذری

کدام روز مرا با تو آشنائی بود؟

مردم از محرومی و شادم که نومید از تو ساخت

تلخی جان کندنم امیدواران شما

گرد سر میگردم امشب شمع این کاشانه را

تا بیاموزم طریق سوختن پروانه را

به عاشقان جگر چاک چون رسی اهلی؟

به یک دو چاک که در جیب پیرهن کردی

ساکنان سر کوی تو نباشند به هوش

کآن زمینی است که از وی همه مجنون خیزد