از شب‌نم عشق خاک عالم گل شد

صد فتنه و شور در جهان حاصل شد

چون عشق و خرد متفقا فال زدند

یک قطره از آن چکیده، آنهم دل شد

عاقل به کنار آب تا پل می‌جست

دیوانه‌ى پا برهنه از آب گذشت

پاى استدلالیان چوبین بود

پاى چوبین سخت بى‌تمکین بود

ایا صوفى گرت پرواى ریشست

کجا زرنیخ باب رنگ ریشست

هزاران نکته در هر موى پیداست

چنین رنگى نه شایسته به ریش است

خاره خاره چو نباشد اثر درد ترا

لعل کردى چه خورى غوطه به خوناب جگر

گر تو خواهى که شوى از ره آلایش پاک

همچو صوفى ز سر قید تعلق بگذر

فیض روح القدس ار باز مدد فرماید

دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می‌کرد

خورشید ندیده چشم خفاش

پیش من و تست در جهان فاش

با سیه دل چه سود خواندن وعظ

نرود میخ آهنین در سنگ‌

سگ اگر مشرک و بخیل نبود

آب را در زبان نمى‌نوشید

موش اگر میل راستى میداشت

چکمه‌ى زرنگار مى‌پوشید

اگر تخم حنظل بهنگام کشت

بکارد ملائک بباغ بهشت‌

کند شهپر خویش را جاى بیل

بدان آبیارى کند جبرئیل

نسیمش اگر نفحه‌ى جان کند

[...]

بگذارى که دشمنان بخورند

به که محتاج دوستان باشى

مبادا که در دهر دیر ایستى

مصیبت بود پیرى و نیستى

هر که مزروع خود بخورد خوید

وقت خرمنش خوشه باید چید

زبان بریده بکنجى نشسته صم بکم

به از کسى که نباشد زبانش اندر حکم

گوش خر بفروش و گوش تازه خر

کین سخنها در نیابد گوش خر

تا نمیرد یکى بناکامى

دیگرى شادکام ننشیند

مکن تکیه بر ملک دنیا و پشت

که بسیار کس چون تو پرورد و کشت

جهان منزل راحت اندیش نیست

عدم یا وجودش دمى بیش نیست

بسى سرو گلچهره‌ى لاله رنک

که خاکش گرفته در آغوش تنک

بسى دانه‌ى خاک مشکین که مور

[...]

آنان که بکنج عافیت بنشستند

دندان سگ و دهان مردم بستند

فرزند خوش است اگر خلف باد

گر ناخلف است گو تلف باد