تشنه معنی تازه است مرا ساغر گوش

نتوان کرد مرا خواب به افسانه خط

مکن به حرف طمع تیره زندگانی خویش

که روز هم شب تارست بر گدای چراغ

نکند هیچ یتیم به عسس ساخته ای

می کند آنچه در گوش تو در سایه زلف

افتادگی گزین که دهد فیض بیشتر

پهلوی خویش هر که نهد چون سبو به خاک

نفس در سینه باد خزان می سوخت نومیدی

چراغ گل اگر می بود در زیر پر بلبل

هر کسی چیزی ز اسباب جهان برداشته است

من همین دل را ز اسباب جهان برداشتم

گر نباشد در میان روی تو، از یک آه گرم

آب را در دیده آیینه خاکستر کنم

درین بستانسرا خود را چنان صائب سبک کردم

که رنگ چهره گل را گران پرواز می بینم

گرچه هر گوشه ای از کنج دهانش گیر است

بوسه را چشم به جایی است که من می دانم

فیضی که گوشه گیر ز عزلت نیافته است

از گوشه های چشم سیاه تو یافتم

اینجا به خواب غفلت و آنجا به خواب مرگ

چون مخمل دوخوابه به روی نهالی ام

لنگر نکرده ایم چو گوهر درین محیط

از بوستان دهر چو شبنم گذشته ایم

سالم از سنگلاخ تن به کنار

با همه شیشه جانی آمده ام

بر سینه نعل و داغم بس لاله و گل من

تا کی نگه چرانم در باغ و راغ مردم؟

اگر این رنگ دارد خنده های شرم بیزارش

گل این باغ خواهد بر دماغ باغبان خوردن

چراغ زندگی را می کند مستغنی از روغن

زبان خویش چون خورشید بر دیوار مالیدن

چه سان در حلقه آغوش گیرم شوخ‌چشمی را

که از شوخی نگین را از نگین دان می‌کند بیرون

فتاده است مرا کار با خودآرایی

کز آب آینه از چشم کرد خواب برون

گر به این عنوان کمان چرخ خواهد حلقه شد

خنده سوفار گردد غنچه پیکان او

چنان که باده کند پشت دار صهبا را

ز خط پشت لب افزود نشئه لب او