عیش در زیر فلک با خاکساران مشکل است

شهد نتوان در میان خانه زنبور ریخت

روز محشر سرخ رویی از خدا دارم امید

نامه اعمال من صائب به مهر کربلاست

گرچه دست سرو کوتاه است از دامان گل

سرو بالایی که ما داریم سر تا پا گل است

آن که بی شیرازه دارد کهنه اوراق مرا

بارها شیرازه دیوان محشر کرده است

از رمیدن ها خیال چشم آن وحشی غزال

سینه تنگ مرا دامان محشر کرده است

نیست هر چند از لباس گل جدایی رنگ را

جامه گلرنگ بر اندام او زیبنده است

چشم خود را داده بود از آب حیوان خضر آب

تا غرور آیینه را از دست اسکندر گرفت

چاک در پیرهن یوسف عقل افکندن

چشمه کاری است که در دست زلیخای دل است

نیست سودی که زیانش نبود در دنبال

بار می بندم ازان شهر که بازاری نیست

به گرد دامن منزل کجا رسی صائب؟

چنین که عزم ترا پای سعی در بندست

شکسته رنگی من با طبیب در جنگ است

علاج دردسرم حسن صندلی رنگ است

تلاش بیهده ای می کند سر خورشید

ستاده (فتاده؟) است بلند، آستان حضرت دوست

چو داغ لاله مرا در حدیقه هستی

به پاره دل و لخت جگر مدار گذشت

شیرینی نشاط، جهان را گرفته است

صبح از هوای تر شکر آب دیده است

عکس رخ تو آینه را چون نگار بست

بر گرد شهر حسن ز آهن حصار بست

موجی است که تاج از سر فغفور رباید

چینی که در ابروی تو ای تلخ جبین است

کاکل چه گنه دارد، دستش ز قفا واکن

هر فتنه که می بینم در زیر سرزلف است

به فریب کسی ز راه مرو

یوسف من، اگر برادر توست

آرزوی بوسه شسته است از دلم پیغام تلخ

زان قناعت کرده ام از بوسه با دشنام تلخ

از نظر رفتی به راهت چشم حیران باز ماند

آنقدر مرغ نگه پر زد که از پرواز ماند