روی از عالم بگردان، روی در دیوار کن

وضع ناهموار عالم را به خود هموار کن

شانه در خط معنبر ای صنم داخل مکن

در خط استاد، بی موجب قلم داخل مکن

در تلاش آفرین افکار خود رنگین مکن

گوش خود را کاسه دریوزه تحسین مکن

فارغ است از دیو مردم خاطر آزاد من

نیست از جوش پری ره در خیال آباد من

در جوهر نهفته من سرسری مبین

آیینه ام، به جامه خاکستری مبین

به هیچ جا نرسد زهد خشک صومعه داران

که پای آبله دارست دست سبحه شماران

چون برآید دل ز قید زلف عنبرفام او؟

دانه می گردد گره در حلقه های دام او

هر چه بخشد عالم ناساز می گیرد ز تو

غیر عبرت هر چه گیری باز می گیرد ز تو

گر شود گویا به ذکر حق لب خندان تو

مصحف ناطق شود سی پاره دندان تو

بس که سرزد شکوه رزق از لب گویای تو

شد دل گندم دو نیم از بدگمانی های تو

قامت او چون شود در بوستان همدوش سرو

حلقه ها از طوق قمری می کشد در گوش سرو

زینهار از درد و داغ عشق روگردان مشو

بر چراغان تجلی آستین افشان مشو

پریزادی است دست آموز زلف مشکبار او

که یک دم بر زمین ننشیند از دوش و کنار او

یکی صد شد ز خط کیفیت چشم خراب تو

مگر خط می کند بیهوشدارو در شراب تو؟

کجا سرپنجه خورشید گیرد جای دست تو؟

به غیر از بهله دستی نیست بر بالای دست تو

شکر را نی به ناخن می کند دشنام تلخ تو

به شور حشر چشمک می زند بادام تلخ تو

سرونازی که منم محو رخ انور او

هاله مه شود آغوش ز سیمین بر او

می چکد بوسه ز لعل لب میخواره تو

می زند خون هوس جوش ز نظاره تو

اگر چه لاله طورست روی روشن او

چراغ روز بود با بیاض گردن او

ز انفعال خرام تو آب گردد سرو

ز طوق فاخته پا در رکاب گردد سرو