گر می نمی ستانی ای زاهد ریایی

بستان ز چشم ساقی پیمانه خدایی

در حریمی که لب خود به شکرخنده گشایی

از لب بام کنند اهل هوس بوسه ربایی

در بسته حجاب بود گرچه گلشنش

تکلیف بوسه است دهن غنچه کردنش

بر گردن است خون دو صد کشته چون منش

خون خوردن است بوسه گرفتن ز گردنش

ماهی که عرض می دهد از فلس، مال خویش

محضر کند درست به خون حلال خویش

از کرم آن کس که شهرت است مرادش

کاسه دریوزه است دست گشادش

چون آتش است رغبت بی منتهای حرص

کز سوختن زیاده شود اشتهای حرص

با قد خم گشته روگردان مشو از راه حق

بر در دیگر مزن این حلقه جز درگاه حق

بی فسادی نیست گر رو در صلاح آرند خلق

بهر خواب روز، شب را زنده می دارند خلق

مرو از راه به احسان خسیسانه خلق

که گلوگیرتر از دام بود دانه خلق

نیست از گرد مذلت متواضع را باک

هیچ کس پشت کمان را نرسانده است به خاک

برات رزق ترا از زراعت ایزد پاک

به خط سبز نوشته است بر صحیفه خاک

می کند عیب نمایان را هنرپرور کمال

تنگ چشمی می شود در دانه گوهر کمال

روزگاری شد دل افسرده دارم در بغل

جای دل چون لاله خون مرده دارم در بغل

هر که را از سایلان ناشاد می سازد بخیل

در حقیقت بنده ای آزاد می سازد بخیل

هر که از لاغری انگشت نما شد چو هلال

چون مه بدر رسد زود به معراج کمال

تن گران و جان نزار و دل کباب است از طعام

غفلت از خواب است و خواب از آب و آب است از طعام

لازم یکدیگر افتاده است ناکامی و کام

بیشتر از فصل ها در فصل گل باشد زکام

حرص کرد از دعوی فقر و فنا شرمنده ام

بخیه از دندان سگ دارد لباس ژنده ام

می چکد چون شمع آتش از زبان خامه ام

می کشد بر سیخ مرغ نامه بر را نامه ام