آنک هستم ز خاک درگه او

من دلخسته روز و شب محروم

وطنش در میان جان منست

نی درون دل ار کنی معلوم

آنک بر سر و عارض چو گلیست

قطره ئی آب در میان جُلیست

سالکی را که دید پیوسته

اربعینی نشسته در عیدی

گفته شد نام ماهرخساری

که جهانرا بروی ما دیدی

آنک نبود غمش ز مثل منی

سر دستیست در میان زنی

گفتمش ای ماهرو نام تو خود چیست

گفت گوشه ی ابرو مرا بر طرف مه نگر

پری‌رویی که از ما ناورد یاد

چو نامت بنگری هشت است و هفتاد

بستان ز کتاب حرف اول

وانگاه بیا بدل فرو خوان

تا نام کسی شود که ما را

درد غم عشق اوست درمان

حرف سوم سه چون بیندازی

وانگاه دو حرف از ابروی تازی

در اول آن در آوری نامیست

گر زانک ترا بگفتنش کامیست

نام صنمی که می نبینم بازش

ببسای بریشم و بزن بر سازش

آنک جعدش مرغ دل را دام بود

شکل زلفش در کشیدن نام بود

آنچه ما راست بریمین و یسار

سر دستست و کاسه ی زانو

نام او گفته شد که زلف کژش

زنگبارست و خال و لب هندو

هفتاد و هشت نام یکی حور پیکرست

کورارخی چو جنت و لعلی چو کوثرست

سر سگ بر کفن و باقیش مضاعف گردان

وانگهش قلب کن و نام نگارم برخوان

دندان کلب چون شکنی جز وقالبش

با قلب سی چو یار شود نام او شود

آیا چه خوش بود بگه صبح در چمن

گل در میان مجلس و ما در میان گل

سرو قبا پوش من قباش بگردان

ای شده اسرار غیب پیش تو روشن

باز ز سیصد بگیر شست و نگه دار

تا شودت نام آن نگار معین

اگر نام یارم ندانی که چیست

بگردان سپر نام شود روشنست

نسخهای مصحّف مغلوب

نام آن یار خوب روی منست

تصحیف شکوفه را بدست آر

تا ماه مرا درو ببینی

بدری که بود در شب گیسوش قمر

نامش سر صندوق بود بر سر در