مستغرق درود و ثنا باد روحشان

تا روز را فروغ بود شمع را شعاع

گر بدی گوهری ورای سخن

آن فرود آمدی به جای سخن

بشوی اوراق اگر هم‌درس مایی

که علم عشق در دفتر نباشد

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

حسد چه می‌بری ای سست‌نظم بر حافظ

قبول خاطر و لطف سخن خدادادست

دور مجنون گذشت و نوبت ماست

هرکسی پنج روز نوبت اوست

حافظ خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

از سر پیمان برفت با سر پیمانه شد

گر من آلوده‌دامنم چه عجب

همه عالم گواه عصمت اوست

هر که آمد در جهان پر ز شور

عاقبت رفتن می باید به گور