ای کرده به خون دشمنان خارا لعل

در گوش سپر کرده فرمان تو نعل

بر کوه و کمر برده به هنگام شکار

تیر تو توان از نمر و جان از وعل

ای ذکر تو بر زبان ساهی مشکل

درک تو ز فهم متناهی مشکل

دانیم که ماهی تو به خوبی، لیکن

آن ماه که دیدنش کماهی مشکل

امروز که گشت باغ رنگین از گل

شد خاک چمن چو نافهٔ چین از گل

بشکفت به صحرا گل مشکین، نه شگفت

گر ناله کند بلبل مسکین از گل

ای چشم تو کرده بر دلم مدغم غم

لعل تو جراحت دل و مرهم هم

صد پی بلب آمد از دلم خون، لیکن

از بیم رخ تو بر نیارد دم دم

بر گل چو نسیم سحری سود قدم

پوشیده نقاب غنچه بربود بدم

بر شاخ چو بو برد که گل برگی خاست

دی گربهٔ بید پنجه بگشود ز هم

از ژاله چو لاله راست لل در کام

برخیز و به سوی گل و گلزار خرام

تا در ورق جوی ببینی مسطور

صد بار که: می‌نیست درین فصل حرام

نی بی‌تو مرا قرار باشد یک دم

نی سوی منت گذار باشد یک دم

هر گه که بخواندمت به کاری باشی

پیداست که خود چه کار باشد یک دم؟

روزی شکن از زلف چو دالت ببرم

جانی بکنم، ز دل ملامت ببرم

گر بر رخ من نهی به بازی رخ خویش

از بوسه به یک پیاده خالت ببرم

دی باد صبا ز خاک بر داشت سرم

آن نامه بیاورد و بر افراشت سرم

گفتم که: ببوسم و نهم بر سینه

خود دیده رها نکرد و نگذاشت سرم

گفتا که: به شیوه آبرویت ریزم

وز باد ستیزه رنگ و بویت ریزم

اندر تو زنم آتش سودا روزی

تا خاک شوی، شبی به کویت ریزم

خواهم که لب باده پرستت بوسم

و آن عارض خوب و چشم مستت بوسم

صد نقش چو دستارچه بر آب زدم

باشد که چو دستارچه دستت بوسم

گفتم که: مکش مرا به غم، گفت: به چشم

زین بیش مکن جور و ستم، گفت: به چشم

گفتم که: مگوی راز من با چشمت

کو کرد مرا چنین دژم، گفت: به چشم

هر شب ز غمت به خون بگرید چشمم

ز اندازه و حد فزون بگرید چشمم

در چشم منی همیشه ثابت، لیکن

ترسم بروی تو، چون بگرید چشمم

هر لحظه به آیین وفا رای کنم

خواهم که سر اندر کف آن پای کنم

آن خال که بر گوشهٔ چشمست ترا

نوریست که بر مردمکش جای کنم

پیمانه بده، که مرد پیمانه منم

در دام زمانه مرغ این دانه منم

زان باده که عقل میبرد جامی ده

گو: خلق بدانند که: دیوانه منم

تا کی ستم سپهر جافی بینم؟

وین دور مخالف منافی بینم؟

برخیز و روان در لب صافی بنگر

تا سرو روان در لب صافی بینم

تا کی ز میان؟ کناره سویی گیریم

برخیز که راه جست و جویی گیریم

در سایهٔ زهد سرد بودن تا چند؟

وقتست که آفتاب رویی گیریم

ما پرتو عکس نور مشکات توییم

پروانهٔ شمع صفت و ذات توییم

هستیم ولی بی‌رخ چون خورشیدت

پیدانشویم، از آنکه ذرات توییم

روی تو ز حسن لاف‌ها زد به جهان

لعل تو ز لطف طعن‌ها زد در جان

زلف تو چو افتادگیی عادت کرد

بنگر که چگونه بر سر آمد ز میان؟

ای قاعدهٔ تو مشک در مو بستن

پای دل ما به بند گیسو بستن

زر خواست و چو زر ندیدن گرهی

در هم شدن و گره در ابرو بستن