دلا تا سیم و زر داری به کیسه

میان خلق، محبوب القلوبی

چو خالی کیسه ات شد از زر و سیم

به چشم خلق، سرتاپا عیوبی

عزت انسان به جود است و سخا

خر، شرف دارد به انسان بخیل

هست از جود و سخا انسان عزیز

بخل، انسان را کند خوار و ذلیل

نه هر کس را توان گفتن مسلمان

مسلمانی به رحم است و مروت

مسلمانی که رحمش نیست بر دل

خدایش دور می دارد ز رحمت

ای که در جهان، طالب حقی!

رو تو پیشه کن، تقوی و ورع

چند چون گدا، پیش این و آن

بهر سیم و زر، می کشی جزع

این سخن در است قول مصطفی است

[...]

عجب آید مرا ز کار کسی

که شب و روز، کار وی حسد است

از نعیم جهان در این عالم

گویی او را همین حسد، رسد است

پیری و، محتاجی و، بیماری و، قرض کثیر

از برای آدمی دردی ست صعب و بی علاج

هیچ کس را یا رب! این درد گران، روزی مباد

آه، آه، از درد پیری، وای وای از احتیاج

زر سرخ مسکوک کامل عیار

بود قفل هر مشکلی را کلید

به زر می توان کار دنیا بساخت

به زر می توان آخرت را خرید

سزاوار باشد بزرگی و جاه

[...]

آدمی را در این سراچهٔ دهر

نیست چیزی زتن درستی به

مفلسی چو نهاد پا به میان

راست گویم به تندرستی ره

ای که هستی به رقیبان همدم

کاش یک لحظه بدی همدم من

من غم تو به همه عمر خورم

لحظه ای کاش تو خوردی غم من

عیب می را، زراه بی خردی

لب نبرده به ساغران گویند

عجب آید مرا زنادانان

که چرا؟عیب شاعران گویند

کسی را می توان گفتش مسلمان

که از دست و زبانش کس نرنجد

نشان مرد عاقل، غیر از این نیست

که حرفی را نگوید تا نسنجد

یکی نکته گویم زمن گوش دار

از آن کس که شد مست، از جام جم

چو شرمش نیاید زپروردگار

چه غم دارد از طعنهٔ زید و عم

یا رب! به حق احمد مختار و آل او

کز شیعیان، گناه خفی و جلی ببخش

ما غرق در گناه و، تو دریای رحمتی

ما را به خونبهای حسین علی ببخش

زطاعون و وبا، بدتر بلایی ست

زن بد، در سرای نیک مردان

زن بدخو، بلای جان مرد است

خدایا این بلا از ما بگردان

خواستم یک روز بی غم، در جهان باشم نشد

داد داد از دست غم، فریاد از بیداد غم

گر به دستم اوفتد مینایی از صهبا شبی

با دو جامی بر کنم از شش جهت، بنیاد غم

شدم بیگانه من از آشنایان

چو دیدم زآشنایان بی وفایی

به کنج خانه،تنها آرمیدم

به تنهایی، نمودم آشنایی

جوان که موی سیاهش دمیده از رخسار

زمشک ناب نقابی به ماه پوشیده

عجب مدار، که از وسمه، موی من سیه است

که در عزای جوانی سیاه پوشیده

یکی سخن شنو از من، گرت به سر عقلی ست

که این سخن زبزرگان دین، چنین شده نقل

که زن اگر که حلیمه است ناقص عقل است

مباد آنکه سپاری تو دل به ناقص عقل

حال عاشق زمن چه می پرسی؟

تو که با عشق، نیستت میلی

جنبش سیل را چه می دانی؟

تو که پل بسته، بر ره سیلی

سر و سیم اندام من، آن غیرت ماه تمام

آمد از کاشانه بیرون با دو زلفی پر زتاب

آسمانی رنگ دیدم در برش رنگین قبا

این سخن شد راست کاندر آسمان است آفتاب

گفتمش جانا! به وصلت می رسم ایا شبی؟

[...]