لب از حدیث توبه دلم را کباب کرد

چون ساغر شکسته وداع شراب کرد

دل هیات سرمنزل جانانه برآورد

ما را زغم کعبه و بتخانه برآورد

گردون به من ز سفره خود آنچه داده است

بر روی نان اگر بکنم، سگ نمی خورد!

مگو که شیشه به ساغر شراب می ریزد

به قالب مه نو، آفتاب می ریزد

هر چند ناله کردم، نشنید پیر گردون

درکار و بار کور است، بهر چه کر نباشد؟

همچو ساغر دلخوشی در سینه محزون نماند

در تنم از گریه آخر همچو مینا خون نماند

دلم ز چشمه آیینه تا وضو نکند

چو شانه دست به آن زلف مشکبو نکند

میکشان در بزم وصلت باده چون قسمت کنند

کاسه چشم مرا پیمانه حسرت کنند

شبی که ابر سیه، ماه را نقاب شود

نقاب خویش برافکن که ماهتاب شود

داغم که سر زلف توام زود شد از کف

آتش به دلم در زد و چون دود شد از کف

از بس که بی نصیب در ایام پیری ام

دارد عصا مضایقه در دستگیری ام

ستم کردم به خود کاین نفس بدخو را خورش دادم

ز بی عقلی، تمام عمر دشمن پرورش دادم

ز بس نومیدم از بیداد گردون

به کامم گشت و من باور ندارم

رخ نیفروخته در بزم، خراب تو شدم

پیش ازان دم که خوری باده، کباب تو شدم

چو نی باید درین باغ فنا دایم کمربستن

کمر تا می گشایی، بایدت بار سفر بستن

به شاخ گل تواند بلبل ما آشیان بستن

اگر چون دسته گل، دست گلچین را توان بستن

شد عیان بر همه کس بی سروسامانی من

چون سرزلف، مثل گشت پریشانی من

ناز بر اغیار کرد، من چه بنازم به او؟

او که نسازد به من، من چه بسازم به او؟

به نام آنکه شد سازنده چرخ

به رقصش چرخ چون «معروف» در کرخ

ز روز و شب بود ساز دوتارش

که از یک زخمه دارد نغمه بارش

فلک خرم ز مضراب تر او

[...]

صبوحی می کنم در اول شب

کنم چون یاد فیض صبحگاهی

مکن با تیره بختی جلوه در هند

که ننماید سیاهی در سیاهی