دلم چگونه تسلّی شود به آمدنی

که با خود از پی رفتن، بهانه‌ها دارد

چون بینمت به غیر، مسوز از تغافلم

این حسرتم بس است که نظاره می‌کند

به بالین تو آن عیسی نفس می‌آید ای میلی

که از شوق قدومش، مرده صدساله برخیزد

غمگین‌تر ازانم که مرا شاد کند کس

بی‌کس‌تر ازانم که مرا یاد کند کس

وه که در کوی تو از بی‌اعتباری‌های خویش

آیدم صد خنده بر امیدواری‌های خویش

بعد ایامی که دل یک لحظه در بزم تو بود

شرمساری‌ها کشید از بی‌قراری‌های خویش

چه احتیاج سوال است خلق عهد ترا

که هر گدا شده قارون ز کثرت زر و مال

ولی تو با طلب سایلان خوشی چندان

که بر سبیل خوشامد کنند از تو سوال

دوش مستی را هم‌آغوش جنون می‌ساختم

بهر خود اسباب رسوایی فزون می‌ساختم

بس که می‌دیدم ز مستی گوش بر حرف خودش

هر دم اظهار محبت را فزون می‌ساختم

نه صبح وصل در آیینهٔ روی تو حیرانم

که از بی‌طالعی در انتظار شام هجرانم

حسرت فرو خورم چو به رویش نظر کنم

آنگه به گریه افتم و از دل بدر کنم

مردم ز درد، چند ز بهر فریب خویش

نام جفا و جور تو مهر و وفا کنم؟

بدبختی‌ام ببین که شود مانع وصال

خوابی که در فراق تو هرگز نداشتم

ز تربتی که درو کشتهٔ محبت توست

عجب نباشد اگر بوی جان رسد به مشام

چنان گداختم از آتش غمت که اجل

مرا نیافت شب هجر، تا ننالیدم

ز هر نوعی که خاطرخواه او بود آن‌چنان کردم

که تا با خود به رغم دشمنانش مهربان کردم

پیش ازین، گریه‌ام از جور وجفا بود (و) کنون

یاد آن جور و جفا می‌کنم و می‌گریم

صلح با چشم تو کردم به نگاهی، که دگر

نبرم نام دل و دعوی ایمان نکنم

هزاران آه ازان خواری، که چون می‌راندی از بزمم

به امید شفاعت، جانب اغیار می‌دیدم

از بهر شرمساری من، ترک مست من

چیزی طلب کند که نیاید ز دست من

پس از عمری که در بزم وصالش جای خود بینم

به عمدا کس فرستد تا کند آوازم از بیرون

چنان ز هجر تو عمرم به ناخوشی گذرد

که دشمنان همه خواهند زندگانی من!