شوخ تیمی با خریداران محمل هست یار

می کنم از بی پلیها تیمبانی اختیار

دیگریز امرد که باشد روی او مانند ماه

بردم او را خانه روی عاشقانش شد سیاه

آن نگار فیل بان سبز است و شیرین چون نبات

عاشقان را کرده سودای رخ او فیل مات

فوطه دار امرد به پیشم فوطه ای را ماند و رفت

طاس جستم کاسه چوبین خود گرداند و رفت

چون فتیله بس که ملتقچی پر از تاب رفت

عاشقان خویش را فریاد کرد و خواب رفت

آن نگار سرمه کش را چشم دایم سرمه ساست

خاک پای او به چشم عشقبازان توتیاست

گلفروش امرد به دستم دوش گل داد و گرفت

شکرلله شد میان ما و او داد و گرفت

شوخ میرشکار دارد چوبی و شهباز را

از میان عاشقان خویش کرده چوبی باز را

دلبر حمال عالم را غمش بی تاب کرد

بار خود را چون به پشت او نهادم خواب کرد

شوخ غلافدوز به ما این همه ملاف

چنان گرفته ایم تو را کارد با غلاف

تیرگر امرد مرا یاد وصالش پیر کرد

خانه من آمد و خود را نشان تیر کرد

آن تیرگر که سینه فگارم ز تیر او

در تاب گشته ام ز غم تاب گیر او

نگار کاسه گرم قرص مه بود نانش

گدای کاسه گرانند عشقبازانش

کنب تاب شوخ مه پر فسنم

ز سودای زلفش کنب می کنم

نگار بادبرک ساز را من مسکین

به آسمان رود از پای و کشم زمین

نگار یورمه دوزم شود سراپا خشم

کسی که دوخته باشد به روی کارش چشم

شوخ خمیرگیر به پل هشت می زند

هر کس که دیر می رسد او مشت می زند

نگار ریخته گر جانم آب کرد و گریخت

قفای او چو دویدم به قالب خود ریخت

ز ماه لته فروشم کسی نیاساید

چرا که از سخنش بوی لته می آید

ماه نمکفروش که آشوب دهر شد

او را به خانه بردم و شوری به شهر شد