با مه هیزم فروش از سوز دل گفتم سخن

گفت خود را روز محشر کنده دوزخ مکن

دلبر کاتب که می داند سراسر حال من

خط روی اوست فردا نامه اعمال من

دلبر کاتب خط او کرده چشمم را سیاه

صفحه رویش مرا شد تخته مشق نگاه

شوخ کاتب کرد امشب بر کف دستم رقم

نیست در خاطر تو را اندیشه از لوح و قلم

دلبر کاتب شبی گردید با من همنشین

گفت من فردا چه گویم یا کرام الکاتبین

از پی آن دلبر دروازه بان ای دوستان

رفته رفته عاشقان را رام شد دروازه بان

شوخ ملتانی گرو از غنچه های گل گرفت

هر که پیش آمد به بینی خط کشید و پل گرفت

مارباز امرد مرا گردید بی افسون دچار

همره من خانه آمد گفت داری شاخ مار

مارباز امرد که از سر تا به پا زهر آب خشم

عشقبازان را به زهر چشم کشت آن مار چشم

با مه گلکار خود گفتم تو را یاری کنم

هر کجا ویرانه داری تو گل کاری کنم

با مه کچکول پز گفتم که حمالی کنم

پیش کچکول تو یک ساعت دلی خالی کنم

شوخ بزاز از میان عاشقان یار من است

بار پیچ کهنه او خاصه کار من است

خارکش امرد که گل دارد جمالش را هوس

می دهد دامان به دست کوته هر خار و خس

تا ز من شوخ طبیب احوال پرسیدن گرفت

نبضم از جا در تحرک آمد و جستن گرفت

زان طبیب امرد به درد خویشتن جستم دوا

گفت امشب خانه ات را می کنم دارالشفا!

دوش در صحرا به چوپان امردی آویختم

خون خود چون شیر در اشکنبه او ریختم

دلبر شمشیرگر تیغ جفا بر سر براند

گردن کج کرده ام را در پهلو نشاند

آن بت شمشیرگر ما را به خود همدم نکرد

ریخت خون عشقبازان را و ابرو خم نکرد

دمی نگار اوتی کش را برده میهمان ساختم

در زمان خود را درون کوره اش انداختم

شوخ اوتی کش که او را بود خوی آتشی

بردم او را خانه کردم تا سحر اوتی کشی