دوش در صحرا به چوپان امردی آویختم

خون خود چون شیر در اشکنبه او ریختم

دلبر شمشیرگر تیغ جفا بر سر براند

گردن کج کرده ام را در پهلو نشاند

آن بت شمشیرگر ما را به خود همدم نکرد

ریخت خون عشقبازان را و ابرو خم نکرد

دمی نگار اوتی کش را برده میهمان ساختم

در زمان خود را درون کوره اش انداختم

شوخ اوتی کش که او را بود خوی آتشی

بردم او را خانه کردم تا سحر اوتی کشی

شوخ تیمی با خریداران محمل هست یار

می کنم از بی پلیها تیمبانی اختیار

دیگریز امرد که باشد روی او مانند ماه

بردم او را خانه روی عاشقانش شد سیاه

آن نگار فیل بان سبز است و شیرین چون نبات

عاشقان را کرده سودای رخ او فیل مات

فوطه دار امرد به پیشم فوطه ای را ماند و رفت

طاس جستم کاسه چوبین خود گرداند و رفت

چون فتیله بس که ملتقچی پر از تاب رفت

عاشقان خویش را فریاد کرد و خواب رفت

آن نگار سرمه کش را چشم دایم سرمه ساست

خاک پای او به چشم عشقبازان توتیاست

گلفروش امرد به دستم دوش گل داد و گرفت

شکرلله شد میان ما و او داد و گرفت

شوخ میرشکار دارد چوبی و شهباز را

از میان عاشقان خویش کرده چوبی باز را

دلبر حمال عالم را غمش بی تاب کرد

بار خود را چون به پشت او نهادم خواب کرد

شوخ غلافدوز به ما این همه ملاف

چنان گرفته ایم تو را کارد با غلاف

تیرگر امرد مرا یاد وصالش پیر کرد

خانه من آمد و خود را نشان تیر کرد

آن تیرگر که سینه فگارم ز تیر او

در تاب گشته ام ز غم تاب گیر او

نگار کاسه گرم قرص مه بود نانش

گدای کاسه گرانند عشقبازانش

کنب تاب شوخ مه پر فسنم

ز سودای زلفش کنب می کنم

نگار بادبرک ساز را من مسکین

به آسمان رود از پای و کشم زمین