ایا کرده در بینیت حرص ورس

ز ایزد نیایدت یک ذره ترس

دوستا جای بین و مرد شناس

شد نخواهم به آسیای تو آس

یکی مؤاجر بیشرم و ناخوشی که ترا

هزار بار خرانبار بیش کرد عسس

چو بینی آن خر بدبخت را ملامت نیست

که بر سکیزد چون من فرو سپوزم بیش

چنان بدانم من جای غلغلیجگهش

کجا بمالش اول فتد بخنده خریش

تو چنین فربه و آکنده چرایی پدرت

هندویی بود یکی لاغر و خشکانج و نحیف

ز خشم دندان بگذارد بر . . . خواهر

همی کشید چو درویش دامن فرغیش

همچو انگور آبدار بدی

نون شدی چون سکج ز پیری خشک

ای همچو یک پلید و چنو دیده ها برون

مانند آنکسی که مرا ورا کنی خبک

تا کی همی درآیی و گردم همی دوی

حقا که کمتری و فژاگن تری ز پک

چون ماهی شیم کی خورد غوطه چغوک

کی دارد جغد خیره سر لحن چکوک

از زبان باشد بر مردم دانی

گاه آب دهی و گاه می آری کوک

آن تویی کور و تویی لوچ و تویی کوچ بلوچ

وان تویی گول و تویی دول و تویی بابت لنگ

خوشا حال لحاف و بستر آهنگ

که می‌گیرند هر شب در برت تنگ

ز جا جست چون آتشی بی‌درنگ

دل از باده عشق مست و ملنگ

درین محنت سرای شادی و غم

که گاهی ماژ باشد گاه ماتم

گولانج و گوشت و گرده و گوز آب و گادنی

گرمابه و گل و گل و گنجینه و گلیم

ندانم بخت را با من چه کین است

به که نالم به که زین بخت وارون

چکنم که سفیه را به نکوی

نتوان نرم کردن از داشن

چو غرواشه ریشی به سرخی و چندان

که صد لیف از ده یکش بست بتوان

چو باز آمد از حمله و تاختن

بفرمودش از پای بنشاختن

لفت بخورد و کرم درد گرفتم شکم

سر بکشیدم دودم مست شدم ناگهان